Ir al contenido principal

3 Pascua 2018 B

Só o verdadeiro discernimento nos pode sacar da ignorancia. Non teñamos medo.
Descarga o ficheiro
CANTO GOZOSO
o   ENTRADA: Que ledicia a miña (Nº 4)
o   ASPERSIÓN: A auga do Señor (Nº 125)
o   LECTURAS: As túas palabras, Señor, son espírito e vida (Nº 113)
o   OFERTORIO: Grazas, Señor, na mañá (Nº 117)
o   COMUÑÓN: Quédate, Señor, connosco (Nº 63)
PARA NON PERDER O PASO
            Cando unha persoa obra por ignorancia, a súa responsabilidade no actuar queda minguada, xa que a súa maneira da facer as cousas non está movida desde a interioridade e a liberdade que ha estar sempre no desenvolvemento do actuar maduro e imputable, senón polo descoñecemento. Na primeira lectura de hoxe, Pedro dille a aqueles que o escoitaban en Xerusalén que o seu actuar fora un actuar arroutado e superficial; o que os levou a tomar decisións equivocadas e contrarias ao ben da comunidade e mais da xustiza. Tamén hoxe nos pasa na nosa sociedade, quizais mesmo a nós, que o actuar de moita xente, tamén o noso moitas veces, está movido polo descoñecemento e a falta de esforzo por formarnos e coñecer. Aproveitemos logo este tempo de pascua para achegarnos á esperanza que nos ofrece a resurrección de Xesús, de xeito que a ancoremos na nosa vida e se converta en motor que mova, alente e nos leve a non desesperar ante problemas e dificultades.
CO CORAZÓN FERIDO
(Dentro deste momento do perdón, se así nos parece ben, podemos asperxer á comunidade; expresando con este xesto que a resurrección de Xesús confórmanos co noso bautismo e renóvanos permanentemente).
·      Polas nosas actitudes conformistas e faltas de ilusión; SEÑOR, QUE A TÚA LUZ NOS MOSTRE AS TÚAS PEGADAS.
·      Polas veces nas que prexulgamos sen coñecer; CRISTO, QUE A TÚA LUZ NOS MOSTRE AS TÚAS PEGADAS.
·      Porque queremos saber moito de todo, pero acabamos por non saber nada da necesidade que os demais teñen de axuda e compaixón; SEÑOR, QUE A TÚA LUZ NOS MOSTRE AS TÚAS PEGADAS.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
Seguimos a ler pequenos anacos do libro dos Feitos dos Apóstolos, libro onde se nos vai narrando como se ía configurando aquela comunidade que quedara descabezada coa morte do Mestre. Nesta lecturaE percibimos como van concretando, para convertelo en actitudes e comportamentos, canto lle foran escoitando a Xesús. Polo que para eles, convencidos estaban, era posible compartir, preocuparse uns dos outros, deixar atrás o medo. E unha das cousas que esta perda do medo lles supón é a de dicir a verdade, por iso Pedro se dirixe aos xudeus lembrándolles que a súa opción por pedir a liberación dun delincuente foi a que levou a Xesús ata a morte. Dito isto, propón o principio da misericordia que sempre ha estar na raíz do actuar cristián, no que o arrepentimento e o cambio de corazón han ser sempre guieiros desde os que retomar de novo o camiño e non quedarse laiando sobre a imposibilidade de dar pasos cara adiante. Vemos logo que todo canto temos hoxe escoitado, non se afasta moito do que nos ocorre hoxe. Por iso ante a tentación de estar permanentemente queixándonos de que nin nada vai cambiar nin nós somos capaces, esforcémonos por ter unha mirada diferente das cousas. Unha mirada de esperanza e en positivo.
Inda que á nosa sociedade, aparentemente perfecta e sempre con gañas de ser xusticieira, lle resulta imposible a proposta cristiá de comezar de novo, de superar o rancor, de non deixarse levar pola vinganza, as persoas cristiás temos que demostrar coa nosa maneira de facer as cousas que é posible. Que todas as persoas son merecedoras de tenderlles a man, de que nada nunca pode ser para sempre. Claro que, para poder entendelo os que nos ven, é necesario que tamén nós o creamos e o poñamos en práctica. Non basta entón con ter unha marabillosa teoría. Necesitamos, así nolo esixe a propia coherencia da fe, vivila, practicala, compartila cos que temos ao redor. Fundamentalmente temos que esforzarnos por cambiar a mirada que temos das persoas e das cousas, porque moitas veces esa mirada está bastante afastada da mirada de Xesús. E se non a cambiamos, vai ser moi difícil que os demais perciban a alegría, o xúbilo e a esperanza da mensaxe. Comecemos por nós. Pensemos na maneira na que facemos as cousas e nos comportamos cada día. E non esquezamos nunca que a referencia non é o que fan todos, senón a persoa de Xesús, que fala ao noso corazón para que non nos deixemos gañar polo costume, a preguiza ou o fácil e cómodo.
En Xesús, como vimos de escoitar no evanxeo, o que atopamos non son reproches nin ristras de cousas que fixemos mal, senón paz. Unha paz que pasa polo corazón, cuestiona moitas das nosas actitudes e desenmascara moitos dos feitos que nós presentamos como servizo cando o que en realidade son é puro utilitarismo. Ante a chegada de Xesús os discípulos volveron a ter medo e desconcerto, pero El dilles: non esteades asustados, son eu. E volve, para acreditalo, repetir o xesto de Derradeira Cea: pan compartido e pan solidario, para que ninguén quede fóra e excluído .O que nos quere dicir Xoán no seu relato é que a Eucaristía non é rito nin costume, tampouco imposición, senón centro, experiencia comunitaria onde verdadeiramente, estando xuntos, somos capaces de recoñecer a Xesús na medida na que nós, coma El, saibamos tamén partir o pan con quen hoxe o necesita. Pero ha ser este un pan sen medo, un pan de liberdade, un pan que reclama dereitos, dignidade e igualdade para as persoas, todas, non só para as privilexiadas, as que teñen moito ou viven no primeiro mundo. A universalidade da Eucaristía é froito da universalidade de Xesús e da mediación que desta universalidade ten que facer sempre, pero especialmente hoxe a Igrexa.
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Porque queremos que a túa mirada, Señor, enchoupe o que rezamos e vivimos, dicimos agora:
QUE A TÚA PAZ SEXA SEMPRE A NOSA PAZ
Para que sexamos unha Igrexa de encontro, mediadora sempre do respecto e da dignidade das persoas, e non unha Igrexa de poder, OREMOS.
QUE A TÚA PAZ SEXA SEMPRE A NOSA PAZ
Para que nos esforcemos por ser no medio das nosas comunidades mediadores de entendemento, diálogo e capacidade de elaborar e realizar proxectos xunt@s, OREMOS.
QUE A TÚA PAZ SEXA SEMPRE A NOSA PAZ
Para que non teñamos nunca medo a recoñecer os nosos erros, pedir perdón e tender a man, inda que nos custe, de xeito que deixando atrás o vello, comecemos a construír o novo da esperanza cristiá, OREMOS.
QUE A TÚA PAZ SEXA SEMPRE A NOSA PAZ
Alenta, Señor, a nosa oración comunitaria, para que queden atrás as nosas incoherencias e apegos humanos; e comecemos a camiñar por vieiros que nos fan perder o medo e achegarnos a quen necesita esperanza. P.X.N.S. Amén.
PARA QUE TODOS SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
Non son os mares ou as grandes distancias os obstáculos que desafían hoxe ás persoas que anuncian o Evanxeo, senón as fronteiras que, debido a unha visión errónea ou superficial de Deus e do home, acaban erguéndose entre a fe e o saber humano, a fe e a ciencia moderna, a fe e o compromiso pola xustiza.
Por iso a Igrexa necesita con urxencia persoas de fe sólida e profunda, de cultura seria e de auténtica sensibilidade humana e social.
(Bieito XVI)
-->

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel