Fronte á tentación da vulgaridade, Ti, Señor, empéñaste en seguir
alentándonos para facer da fe sopro renovador das nosas decisións e opcións
Descarga o ficheiro
SINAL DE CORESMA
Continuamos, neste segundo domingo de coresma,
engadindo pedras ao redor da árbore da esperanza. Esta semana colocamos o
letreiro coa palabra vulgaridade. Si, porque a forza de non pensar sobre a
razón e sentido da nosa fe, acabamos facendo dela unha vulgaridade, algo que non
valoramos, inda que si consumimos. Por iso nesta coresma poderiamos poñer todo
o noso esforzo por facer do seguimento de Xesús e da fe que iso supón, unha
opción persoal, libre e responsable, que rompa coa tentación da vulgaridade e
da rutina.
CANTO GOZOSO
o
ENTRADA:
Eu sei de quen me fiei (Nº 64)
o
LECTURAS:
Aquí estou, Señor, para facer a túa vontade
o
OFERTORIO:
Eiquí están Señor (Nº 32)
o
COMUÑÓN:
Acharte presente na vida (nº 51)
PARA NON
PERDER O PASO
Na
Palabra de Deus que hoxe imos proclamar aparece Abraham poñéndose ao dispor de
Deus. O seu “aquí estou” é toda unha carta branca para deixarse enchoupar pola
presenza de Deus no camiño da súa vida. Unha presenza que será apoio nas
dificultades, confirmación ante as inseguridades e confianza á hora de
responder aos retos que tiña por diante respecto ao seu pobo. Coma el, tamén
nós hoxe somos confrontados a responder á chamada que Deus tamén nos fai.
Seremos quen de actuar coa confianza, seguridade, sinceridade e liberdade coa
que actuou Abrahám? Facer a vontade de Deus non é negarnos a nosa capacidade de
decidir libre e responsablemente, todo o contrario. Non deixemos logo, como
tampouco o fixo Abraham, que a vulgaridade entre na nosa vida e se estenda coma
un virus ao que non se lle pode facer fronte.
CO CORAZÓN
FERIDO
·
Polas
nosas infidelidades aos valores do Evanxeo; SEÑOR, SEGUE A CAMIÑAR CON NÓS.
·
Polo
noso “alzheimer” espiritual, que nos baleira e nos fai perder a esperanza;
CRISTO, SEGUE A CAMIÑAR CON NÓS.
·
Polas
nosas desconfianzas, que nos fan persoas débiles e solitarias; SEÑOR, SEGUE A
CAMIÑAR CON NÓS.
UNHA PALABRA
QUE AGROMA
ü As
probas da vida son constantes, tanto como os días e horas aos que temos que
darlle contido e sentido. Por iso é tan importante que a resposta a todas estas
situacións que se nos presenten non sexa nin vulgar nin acomodaticia. Todo o
contrario. Ante os retos que imos atopando cada día, e que nos esixen ter que
tomar decisións, é fundamental non deixarnos ir ao chou; senón que temos que
aprender a discernir, valorar, analizar e contrastar as nosas decisións desde
as opción de vida que teñamos tomado, para que non acabemos sendo monicreques
mesquiños e facilmente manipulables. A lectura que acabamos de escoitar
móstranos como respondeu Abrahám ao reto de poñerse á fronte dun pobo que
necesitaba iniciar un camiño de liberación e cambio. Non tivo medo, senón que
os seus foron pasos de confianza, de convencemento de superación de calquera
actitude interesada ou egoísta. El responde con convicción porque sabía de quen
se fiaba. Apesares que o que se lle pedía supoña ter que actuar contra aquel ao
que lle dera a vida: o seu fillo. Gustaríanos seguir esta mesma metodoloxía? A
metodoloxía de saír das nosas zonas de conforto, de desestabilizarnos facendo
que comecemos de novo sen medo e sen mirar atrás ao que deixamos. A nostalxia
non axuda a madurar, ao contrario: infantilízanos. Que mellor que este tempo de
coresma para preguntárnolo e poñérnolo como tarefa que nos dea azos e claridade
nas decisión que necesitamos tomar.
ü Estar
decididos a facer da coresma un tempo de calidade non é doado. Máis ben supón
todo o contrario: esforzo, incomprensión, afastamento do cómodo e fácil...
evitar caer na vulgaridade. Pero se imos acadando pequenos logros, como se
reforza a nosa autoestima e que ben nos sentimos! Para poder ir dando estes
pasos é necesario que desexemos andar na presenza do Señor, confiar nel,
deixarnos agarimar pola súa palabra e pola invitación de facer da nosa vida
compromiso por levar palabra alentadora alí onde vexamos que é necesario; facer
o posible porque a confianza que Deus nos ofrece, e que nós acollemos, sexa a
mesma que trasladamos a quen vive na desconfianza, no desacougo ou na tristura
máis profunda. Porque a fe, se non somos capaces de volvela contido concreto
que transforme as estruturas, á vez que nos vai transformando a nós, quédase en
algo baleiro e sen capacidade para mover/transformar ás persoas. Por iso, nesta
coresma, debemos preguntarnos: que quero acadar? Que estou disposto a poñer da
miña parte? Porque só sendo capaz de responder ás preguntas que axudan a situar
a fe no noso universo persoal, seremos capaces de facer dela non unha tradición
nin unha rutina, senón unha opción desde a que querer construír a propia vida.
ü E
iso só o podemos facer se o noso convencemento é tan profundo que nos faga
sentir a presenza de Deus como guieiro da vida. Así o entendía Paulo cando lle
dicía aos romanos que si Deus está connosco –e para iso hai que sentilo e
crelo– nunca nos sentiremos nin abandonados nin ao pairo. Deus é acollida, non
deserto. E así o entenderon os que estaban con Xesús. Eles sabían facer do
pequeno e sinxelo fondura e gratitude. Cando acompañan a Xesús ao monte –lugar
que sempre expresa presenza de Deus é capacidade para orar– logo do vivido alí,
comezaron a facerse preguntas e a perder medos. Nós hoxe, ante o testemuño de
tantas persoas –non esquezamos que na prensa soamente saen as que distorsionan,
non as que coa súa vida e coherencia seguen a poñer a ledicia de Xesús nos
corazóns empobrecidos e explotados– que son verdadeiras rochas que non se
deixan vencer polo desalento, e que fan da súa vida xenerosidade, non podemos
quedar nin quedos nin asustados. Por iso se nos invitaba, na rocha que hoxe non
podemos deixar que entre no noso corazón, a afastarnos da vulgaridade.
Busquemos e transmitamos entre os vivos, e aprendamos a rezar polos mortos!
DESDE A
ORACIÓN COMPARTIDA
Porque Deus non é un Deus nin morto nin de mortos,
compartimos este momento de oración dicindo:
QUE
MOSTREMOS O TEU CAMIÑO COA NOSA VIDA
v Para
que co noso actuar non convertamos á Igrexa en vulgaridade, sen capacidade para
ilusionar e entusiasmar ao estilo de Xesús, OREMOS.
QUE
MOSTREMOS O TEU CAMIÑO COA NOSA VIDA
v Para
que fagamos da parroquia lugar onde nos encontremos e aprendamos a servir e
axudarnos uns aos outros; OREMOS.
QUE
MOSTREMOS O TEU CAMIÑO COA NOSA VIDA
v Para
que esta coresma sexa tempo de prestar atención á Palabra de Deus que nos fala
a través do testemuño de tantas persoas que son incapaces de pasar e darlle as
costas a quen sofre e os necesita, OREMOS.
QUE
MOSTREMOS O TEU CAMIÑO COA NOSA VIDA
Acompaña,
Señor, canto hoxe rezamos xunt@s; acolle tamén o que desde o silencio do
corazón queremos compartir contigo. PXNS. Amén.
PARA QUE TODOS
SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
A
gratuidade é unha graza que non pode convivir coa promoción e cando un
sacerdote, un seminarista, un relixioso, unha relixiosa entra ‘en carreira’,
non digo mal, en carreira humana, empeza a enfermar de Alzheimer espiritual e
empeza a perder a memoria de onde me sacaron.
Dous
principios para vós sacerdotes, consagrados e consagradas: todos os días
renovade o sentimento de que todo é gratis, o sentimento de gratuidade da
elección de cada un de vós, ningún a temos merecido e pedide a graza de non
perder a memoria, de non sentirse máis importante. É moi triste cando un ve a
un sacerdote, un consagrado, unha consagrada que na súa casa falaba o dialecto
ou falaba outra lingua, unha desas nobres linguas antigas que teñen os pobos...
e é moi triste cando esquecemos a lingua, é moi triste cando non a queremos
falar, iso significa que nos esquecemos de onde vimos.
Non
vos esquezades disto, e pedide a graza da memoria.
(Francisco no Ecuador 08/07/2015)
Comentarios