NUNHA
SOCIEDADE NA QUE DÍA A DÍA MEDRA A IGNORANCIA POLO ENSALZAMENTO DO MEDIATO E AS
PRÉSAS, FAGAMOS DA EDUCACIÓN PROXECTO DE REFLEXIÓN E MADUREZ QUE NOS DEA
CRITERIOS DE IGUALDADE E HUMANIZACIÓN
Descarga o ficheiroCANTO GOZOSO
ö ENTRADA: Andarei
na presenza do Señor (Nº 11)
ö LECTURAS:
Escoita ti (Nº 26)
ö OFERTORIO: Pan do ceo (Nº 53)
ö COMUÑÓN: No
colo da miña nai (Nº 49)
PARA NON PERDER O PASO
Nunca tanto coma hoxe
escoitamos que temos que esforzarnos para que o noso corazón sexa sensible á
dor dos demais; pero tamén nunca tanto coma hoxe houbo tantas persoas cada vez
máis solas, tristes e esquecidas. Algo está a fallar cando se dá esta
contradición. Non pode ser que teñamos unha mensaxe tan clara e ilusionante
namentres a nosa vida vai por camiños distintos, cando non contrarios. Algo
estaremos a facer mal para que isto sexa así. Pero nunca é tarde, como non
cansa de dicirnos constantemente Xesús. Para Deus as segundas, terceiras...
oportunidades seguen a ser momentos para volver abrirnos os brazos e
acollernos, porque o seu é camiñar no amor. Isto convérteo nun Deus xusto, non
xusticieiro. Traballemos para facer desta pedagoxía guieiro no noso camiñar
cotián.
CO CORAZÓN FERIDO
û Porque caemos moitas veces na contradición e non
poñemos en práctica o que cremos; SEÑOR,
QUE SEXAMOS XUSTOS, NON XUSTICIEIROS.
û Porque non somos capaces de seguir a pedagoxía de
Deus e negámoslle aos demais segundas oportunidades de perdón e misericordia; CRISTO, QUE SEXAMOS XUSTOS, NON XUSTICIEIROS.
û Porque a dureza do corazón impídenos ter unha
mirada fraterna, respectuosa e igualitaria das persoas; SEÑOR, QUE SEXAMOS XUSTOS, NON XUSTICIEIROS.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
o
A Palabra de
Deus que acabamos de escoitar hoxe reitera unha afirmación que moitas veces
esquecemos: somos humanos, iguais, coa mesma dignidade! Si, inda que nos custe
crelo e velo, a realidade é así. E esta afirmación que nos iguala a tod@s, ten
como consecuencia que, como cristiáns, non podemos tomar actitudes que levan a
crer que algunhas persoas son mellores, superiores e mesmo con capacidade de
darlle leccións aos demais, cando non tamén a Deus. Uf, como nos imos afastando
do que verdadeiramente nos conforma como crentes e seguidores de Xesús. Si,
del, porque a súa non é unha ideoloxía, tampouco unha imposición nin unha lei,
senón unha proposta á que se invita, pero non se impón. Unha invitación á que
se ha responder con liberdade e alegría; con esperanza e esforzo. El ofrece,
logo teremos que ser nós quen respondamos ou non.
o
Deus pon no
espello da vida persoas cuxa razón do seu actuar non está nin na carteira, por
moi avultada polos cartos que estea, nin tampouco no engano, senón simplemente
no amor. Sen máis. Persoas que a través dos seus xestos de xenerosidade, da súa
vida posta no servizo aos outros, das súas capacidades desenvolvidas, non en
beneficio propio, senón no servizo a canto fai posible o comunitario, o
traballo conxunto, a unión no que fai posible sandar corazóns magoados e
cambiar miradas tristes. Por iso insiste sempre que non caiamos na tentación de
endurecer e insensibilizar o corazón. E hoxe, miremos a onde miremos, no nome
de Deus e sen selo tamén, hai tanto corazón insensible!
o
A liberdade
coa que Xesús falaba contra quen permanecía co corazón endurecido, é a que
levaba a cantos o escoitaran a que abraiaran polo que dicía e facía. Non se
corta ante os "importantes", non ten medo a que o malinterpreten, non
se deixa engaiolar pola dobre moral dos poderosos. Para El non era a letra da
lei o que tiña que marcar o camiño desde onde actuar, senón o espírito polo que
foi elaborada esa letra. Seguindo este camiño que comeza Xesús, Francisco non
deixa de insistir neste aspecto, fronte aos empeñados en quedar estancados na
letra que non evolúe nin serve ás persoas ás que esa letra vai dirixida. Na súa
ultima viaxe a Chile e Perú, insistiu permanentemente en que por moita letra
que haxa, se esta o que serve é para que a corrupción sega a crecer, a economía
o inunde todo e se poña por riba das persoas, e os recursos non se distribúan
con igualdade, o que supón non ter como primeiros aos máis empobrecidos, para
que queremos non saírnos do guión da letra, se as que van quedando abandonadas
son as persoas? O mal hoxe, como no tempo de Xesús, tamén se disfraza –e agora
que imos cara ao entroido, entendemos ben esta imaxe– para aparentar o que non
é, e para enganar a quen non vai pola vida con segundas intencións. Amparados
nunha suposta "bondade", faise inxenuamente a pregunta, que tamén o
mal daquel tempo lle facía a Xesús: seica viñeches acabar connosco? Pero nin
naquel tempo nin hoxe, quen busca o ben e se esforza por traballar pola xustiza
e fai da solidariedade non anuncio publicitario senón esforzo real e concreto,
non busca acabar con ninguén senón servir aos máis esquecid@s.
DESDE A ORACIÓN COMUNITARIA
Compartamos agora a nosa
oración comunitaria desde os vieiros da igualdades e a sensibilidade dun
corazón posto nas persoas e non noutros intereses. E digamos xunt@s.
QUE ACTUEMOS BUSCANDO A XUSTIZA QUE PON ÁS PERSOAS NO
CENTRO
ö Para que a Igrexa, a pesares das tentacións dun mundo que
a chama a facelo dando as costas ao evanxeo, non renuncie a facerse voz dos sen
voz do noso tempo; OREMOS.
QUE ACTUEMOS BUSCANDO A XUSTIZA QUE PON ÁS PERSOAS NO
CENTRO
ö Para que nas comunidades cristiás superemos a
tentación de facer distinción entre uns e outros, creando grupos que só se
senten ben non buscando a xustiza no trato, senón a beneficencia que os fai sentir
redentores e non irmáns; OREMOS.
QUE ACTUEMOS BUSCANDO A XUSTIZA QUE PON ÁS PERSOAS NO
CENTRO
ö Para que eduquemos, e nos eduquemos, no esforzo, no
traballo ben feito, na responsabilidade das accións que realizamos... superando
a tentación de vivir na mediocridade do que nos estanca, pero nunca supón saír
das zonas de conforto; Oremos.
QUE ACTUEMOS BUSCANDO A
XUSTIZA QUE PON ÁS PERSOAS NO CENTRO
Ante Ti e contigo,
compartimos, Señor, a nosa oración comunitaria. Remóenos por dentro para que
non sintamos nunca vergoña por ser crentes no mundo de hoxe. P.X.N.S. Amén
MIRADA DE ESPERANZA
Quero acoller a quen ven
de cerca ou de lonxe,
sexa branco ou negro, que
iso nunca me importe.
Quero estar disposto a
tender a miña man
a toda a persoa que a
necesite.
Quero ser o teu irmán,
Señor.
Quero ser realmente irmán
de todas as persoas.
Pero eu so non podo.
Axúdame, Señor, dáme o
amor que necesito
para poder amar aos
demais como ti os amas.
Comentarios