Ir al contenido principal

4 Advento 2017 B

Non deixemos que o medo esconda, secuestre ou se impoña ás nosas moitas capacidades: Advento é tempo de empoderar; de ser nós mesm@s
SINAL DE ADVENTO

Neste cuarto e derradeiro domingo de Advento, sacamos unha nova pedra para que vaia emerxendo a esperanza que nos trae Xesús facéndose un de nós.
Descarga o ficheiro

CANTO GOZOSO
o   ENTRADA: Volve Señor (Nª 90)
o   LECTURAS: Non vou so (Nº 60)
o   OFERTORIO: Eu sei de quen me fiei (Nº 64)
o   COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)
PARA NON PERDER O PASO
            Estamos no final do traxecto que comezabamos hai catro semanas. Tempo suficiente para sincerarnos con nós mesmos, para aprender a mirar a nosa contorna con ollos diferentes, para facer da nosa vida unha experiencia da cambio e renovación.
            Que balance podemos facer de todo canto temos recibido a través da palabra que Deus nos dirixiu nestas catro semanas? En que temos mellorado, que cousas xa quedaron atrás; que outras cousas temos que seguir botando fóra para que agrome a paz no noso corazón?
            Fagamos logo memoria agradecida deste tempo de Advento no que, unha vez máis, a chegada de Xesús, fixo posible que lle botaramos unha mirada a nosa vida para revisala e deixar atrás todo canto vai ennegrecendo o corazón.
CO CORAZÓN FERIDO
·      Ante os nosos medos e as nosas dúbidas; SEÑOR, GRAZAS POR ESTAR AO NOSO LADO.
·      Ante as nosas desconfianzas e inseguridades; CRISTO, GRAZAS POR ESTAR AO NOSO LADO.
·      Ante as nosas infidelidades e indiferenzas; SEÑOR, GRAZAS POR ESTAR AO NOSO LADO.
UNHA PALABRA QUE AGROMA
Na primeira lectura escoitabamos o diálogo entre Deus e Samuel. E, máis alá dos recursos literarios que utiliza a linguaxe relixiosa para expresar vivencias tan profundas como son as que trascenden o material, o que se ve e toca, queda clara unha cousa: Deus está, e está sempre. Esta afirmación deixa ben ás claras que cando confesamos a fe nel, o que estamos é a mostrar o noso afecto e o noso agradecemento por non deixarnos ao pairo. E namentres os amigos, as veces os familiares, e non poucas veces os veciños poden desentenderse de nós, Deus, como fixo sempre desde Israel ata hoxe, non se vai senón que segue a estar. Pero tamén ocorre que os nosos ollos e a nosa mirada moitas veces non perciben nin queren percibir esa presenza, porque sen ela –aparentemente- todo é moito máis doado: todo xira ao redor da nosa vontade, do que queiramos ou non... pero sen esixencias nin compromisos que nos fagan respectar, dignificar e tratar por igual ás demais persoas. Non é logo estraño que moitas veces saquemos peito para manifestar que Deus non pinta nada na nosa vida, porque o que queremos dicir é: ao prescindir de Deus, xa podemos facer o que nos pete, dando primacía non á reflexión que nos fai mirar ás persoas e á realidade na que vivimos desde o binomio dignidade-igualdade, senón á apetencia na que todo dá o mesmo, todo vale e non se diferenza o que está ben e é bo, de canto non o é. Deus non é un Deus morto nin desaparecido, senón vivo e presente para alentar, acompañar e animar a nosa vida.

É neste Deus no que temos que ir afianzando a vida, e desde o que ao longo deste Advento estamos sendo invitados a botar de nós as pólas/pedras ennegrecidas e que escurecen o noso corazón. Paseniñamente, sen présa, fagamos o esforzo por deixar atrás os cantos de serea que nos fan crer que podemos obviar e prescindir da presenza de Deus para facer da nosa vida ocorrencia que todo o xustifica e no que todo se iguala sen discernir nin diferenciar. Vexamos logo se desde que comezou o Advento temos sido capaces de ir ordenando a nosa vida, de ir prescindindo das pólas queimadas que só nos traen amargura e descorazonamento, de recoñecer que temos que cambiar para chegar ao Nadal coa mirada sobre o mundo á que nos invita o Deus Neno que está a chegar. Unha mirada que non sente vergoña polo que facemos nin por achegarse a quen está a esperar de nós unha petición de perdón ou un cambio na maneira de tratarnos e relacionarnos. Porque o Nadal é acoller, no pequeno de cada día, os cambios na forma de comportarnos, dicir as cousas, tratar aos demais ou saír das nosas zonas de conforto que non nos crean problemas... pero tampouco ofrecen estímulo nin motivación á nosa vida. Nadal é nacer desde o Neno que chega e peta para que lle abramos.

Por iso, como ocorreu con María, non debemos ter medo a dar un paso adiante, a ser os primeiros en recoñecer os erros, a valorar o que os outros fan de bo por min ou por outras persoas, a ir máis alá da vida plana e, aparentemente tranquila, que tan pouco nos gusta, e da que non facemos máis que queixarnos. Ante Gabriel, María non se paraliza co medo, senón que dos seus beizos sae a afirmación de ofrecerse para que o proxecto de Deus se realice: “fágase en min a túa palabra”. Poderíamos dicir nós o mesmo? Teriamos tamén unha actitude de escoitar e acoller canto Deus nos vai ofrecendo e poñendo no nos camiño? Ou máis ben somos dos que oímos pero non escoitamos? María pasa do desconcerto á confianza, da vergoña ao empoderamento. Sabe cales van ser as dificultades, entende que vai ser incomprendida e criticada... pero tamén sabe que neste traxecto non vai estar soa, por iso no seu si vai a afirmación da tódalas persoas, homes e mulleres, que queren empoderar para poñer de manifesto o moito que son capaces de facer, á vez de que non van deixar que ninguén fale por el@s ou lle silencie a súa voz. Somos iguais en dignidade, o que nos pon ao mesmo nivel, sen ter que someternos a quen pretende impoñer a súa voz e secuestrar a liberdade de cadaquén. Xesús nace para que, destapada a última pedra/póla queimada, fagamos da nosa vida esperanza real, auténtica, activa e sempre potenciadora do que humaniza.
DESDE A ORACIÓN COMPARTIDA
Agradecid@s de saberte ao noso lado, compartimos este momento de oración comunitaria e dicimos:
GRAZAS POR ALENTAR O CAMBIO DE CORAZÓN
  • Para que sexamos verdadeira Igrexa en saída, que mira máis ao futuro e non ao pasado que, para ben, xa non vai volver; OREMOS.
GRAZAS POR ALENTAR O CAMBIO DE CORAZÓN
  • Para que sexamos parroquia que colabora e participa da vida comunitaria, e non suma de simples individuos que viven no mesmo lugar; OREMOS.
GRAZAS POR ALENTAR O CAMBIO DE CORAZÓN
  • Para que as rutinas, os costumes, a falta de ilusión e interese pola túa persoa e mensaxe, non nos faga caer na mediocridade de quen non sabe por que Deus se quixo facer un de nós, nacendo pobre e ofrecéndonos unha mensaxe que enriquece a vida; OREMOS.
GRAZAS POR ALENTAR O CAMBIO DE CORAZÓN
Grazas, Señor, por acompañarnos no esforzo por descubrir cal ha ser o noso camiño e ofrecernos a compaña do Neno que nace para que pasemos da negrura á esperanza. P.X.N.S. Amén.
PARA QUE TOD@S SINTAMOS A LEDICIA DO COMUNITARIO
Señor, nós non temos medo, porque ti vas ao noso lado;
aléntasnos, anímasnos e dásnos o agarimo da túa compaña.
Como María, tamén nós nos deixamos coller da túa man,
para poder camiñar ao teu lado.
Porque só así seremos capaces de que a negrura
que imos acumulando no corazón desapareza,
de xeito que a esperanza que nos chega co Neno,
saibamos acollela e vivila en cada un dos pasos que imos dando.
E así, como fixeches Ti,
tamén nós pasemos deixando pegada.
Pegada que marca, guía e orienta.
Grazas, Señor, por invitarnos a deixar atrás o medo.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel