Ir al contenido principal

3 Domingo Pascua 2017


EL TAMÉN ESTÁ NO PAN ENDURECIDO POLA DOR, O ESQUECEMENTO, A EXCLUSIÓN OU A INDIFERENZA. ABRAMOS BEN OS OLLOS PARA SABER RECOÑECELO!

CANTO GOZOSO
ENTRADA: Bendito Ti, Xesús resucitado (Nº 111)
LECTURAS: Ergo os meus ollos (Nº 112)
OFERTORIO: Velaquí (Nº 37)
COMUÑÓN: Quédate, Señor, connosco (Nº 63)
ESCOITA ACTIVA
Os dous de Emaús fixeron un treito do camiño na compaña de Xesús; pero non foron quen de recoñecelo. Falaron uns e Outro; pero nin así. So despois de porfiaren con El para que quedara, ao bendicir o pan foron capaces de recoñecelo.
Tamén a nós nos pasa o mesmo. Atopámonos cada día co rostro de Xesús ao cruzarnos con moitas persoas; pero non somos capaces de recoñecelo. Pásanos coma aos de Emaús. Por que será? Porque coma eles, tampouco nós cremos o testemuño dos que si saben descubrilo e percibilo ao seu lado? Porque, a diferenza dos sinxelos e pequenos, pensamos que o imos recoñecer en templos maxestosos ou en celebracións con moito fume e boato? Porque, si, é verdade: El está no pan da Eucaristía; pero ese pan é o que temos que recoñecer cando nos achegamos a un veciño que non está ben, a un enfermo que está solo ou a unha persoa que despois de tentalo moitas veces, volve fracasar de novo. Aí, ao redor da mesa da vida, a mesa que non ten nin porta nin tellado, que non ten retablos valiosos nin imaxes catalogadas. Nas persoas, é onde temos que recoñecer a Xesús. Partamos con El, con eles o pan.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
*      Porque necesitamos acougar en Ti, e non o facemos; SEÑOR, NON DEIXES DE CAMIÑAR CONNOSCO.
*      Porque precisamos abrir os ollos para descubrirte en quen está necesitado; CRISTO, NON DEIXES DE CAMIÑAR CONNOSCO.
*      Porque miramos moito; pero non somos capaces de ver as cousas que deben cambiar en nós; SEÑOR, NON DEIXES DE CAMIÑAR CONNOSCO.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
Tempo de escoitar: Xa o dicía Pedro naqueles primeiros tempos da vida da Igrexa: é tempo de escoitar, de limpar os oídos para oír e de abrir os ollos para ver; de prestar atención ás voces que van compoñendo a poliédrica sinfonía do mundo de hoxe. E mira que nos custa! Estamos atentos ás voces que identificamos; pero cando chega o novo, o inesperado, o que nos resulta descoñecido... non somos capaces –ou non queremos– identificar a voz que nos fala. E se o mundo é unha sinfonía de voces, tamén os nosos oídos deberan ser unha sinfonía en disposición para escoitar, entender e actuar, pois so así a forza do Espírito entrará en nós, e desde ela seremos capaces de anunciar que a resurrección non é unha palabra gastada nin tampouco un conto, senón a experiencia fundante da nosa vida de fe. Como o foi para Xesús, como o foi para os apóstolos, como o foi para tantas persoas que escoitaron, acolleron e viviron que algo novo nace cada día en nós froito da acción, a presenza e a tenrura de Deus. Seremos capaces de non prestarlle atención? Ser testemuñas é o que ten, non podemos calar polo convencidos que estamos.

Porque El fala, e non cansa de facelo, a súa presenza non ha pasar desapercibida nin ha ser estéril. É necesario esforzarse por descubrila, porque onde menos pensamos –El non xulga nin fai diferenzas– alí o atopamos. Ou acaso non ten sido así moitas veces? Cantas veces xa tiñamos feito o xuízo sobre isto ou aquilo, e logo, ante a realidade dos feitos, tivemos que cambialo? Cantas veces os prexuízos nos levaron por vieiros equivocados, e moitas veces dolorosos para todos? Cantas veces a nosa falta de valentía, ilusión, gañas... nos levou a confundir o importante co anecdótico? Pois a pesares de todo isto, El segue querendo resucitar en cada un e en cada unha de nós. Non cansa, non se aburre, non se deixa levar –a diferenza de nós– polo desánimo e o pesimismo. E namentres nós dicimos non sei,non vallo, non sirvo... El insiste, unha e outra vez: es importante, quérote, sei como es e quérote así. Que lección de amor máis fonda!
Por iso a Eucaristía non é rito, costume ou teatralidade, senón experiencia viva da súa presenza. Unha experiencia que, como lles pasou aos de Emaús, nos faga aquecer os corazóns; unha experiencia que nos faga sentir que non estamos solos, que El está con nós, que a súa presenza nos acompaña sempre, e que tamén vai con aqueles que, inda que hoxe non están aquí, si nos imos atopar con eles polas rúas, nos barrios, na nosa casa, no noso traballo... e aos que non debemos mandar baleiros, porque se fai tarde, e a ninguén lle gusta andar só, sen rumbo ou quedando ao pairo. Acollamos, desde a presenza viva de Xesús entre nós, aos irmáns que necesitan un banco onde sentar, un tempo que compartir ou unha mirada de respecto e recoñecemento que achegar. Que mellor refuxio que o que El ofrece por medio da nosa xenerosidade!
FRATERNIDADE ORANTE
Na alegría pascual, acheguemos a nosa oración comunitaria para poñela ao abeiro de Deus dicindo:
EN TI POÑEMOS A NOSA ESPERANZA
·      Pola Igrexa, para que non se deixe levar nin de modas nin de presións,e sexa unha Igrexa evanxélica e sempre acolledora, OREMOS.
EN TI POÑEMOS A NOSA ESPERANZA
·      Polas nosas comunidades cristiás, para que abandonemos a tentación de converter a fe nunha ideoloxía ou nunha costume que se afastan do Evanxeo, e nos centremos en ser servidores de quen se sente necesitado e moitas veces esquecido, OREMOS.
EN TI POÑEMOS A NOSA ESPERANZA
·      Por nós, para que cada día da nosa vida sexa unha tarefa alegre, ilusionante e fraterna que nos leve a estar ao lado de quen necesite de ser escoitado, visitado, acollido e acompañado, OREMOS.
EN TI POÑEMOS A NOSA ESPERANZA
Acolle, Señor, a oración que acabamos de compartir como comunidade reunida no teu nome. PXNS. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Señor, damos grazas porque non es indiferente ante as nosas esperanzas. Ti sempre te fas presente, como cos de Emaús, no camiño para explicarnos as escrituras e axudarnos a entender que si o Evanxeo é boa nova, nós temos que ser os seus embaixadores.
Señor, grazas porque segues a agasallarnos coa Eucaristía, acción de grazas de amor e tenrura e encontro fraterno de comunidade reunida, que sente a forza da túa presenza para compartila con quen aínda non te coñece.
Señor, grazas porque queres que sexamos os que desde o amor, o servizo e a sinxeleza xenerosa, abramos ventás nas institucións da Igrexa para que entre aire novo que as renove e poña o seu centro nas persoas, e non nas imposicións.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel