Ir al contenido principal

4 Domingo TO A 2017


Ditosos os famentos e sedentos de xustiza,porque eles ficarán fartos”.
Desde esta fartura que nos ofrece Deus, saibamos rebordar a nosa vida de esperanza Descarga o ficheiro

CANTO GOZOSO

ENTRADA: Non vou so (Nº 60)
LECTURAS: Benaventurados (Nº 119) 
OFERTORIO: Recibe Señor (Nº 31) 
COMUÑÓN: todos xuntos (Nº 56)

ESCOITA ACTIVA

Volvemos reunirnos de novo no nome do Señor. Ao longo da semana téñennos ocorrido moitas cousas: tristezas, esperanzas, dores, incomprensións, discusións, reconciliacións... a vida de cada un e cada unha de nós. E neste día xuntámonos nos nosos lugares de reunión comunitaria para poñelo todo na man de Deus; para sentir a súa presenza; para agradecer a súa compaña; para dicir: grazas, Señor, por ser caxato onde nos sentimos seguros nas diversas situacións que temos vivido ao longo destes sete días. Unha seguridade que non nos blinda nin nos illa dos demais, senón que nos leva e nos chama sermos ditosos con eles. Dispoñamos, logo, o corazón, a vista, os oídos e as mans para celebrar a alegría que El sempre nos ofrece.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

*      Polas veces nas que non somos ditosos, deixando que a amargura enchoupe a nosa mirada sobre a vida de cada día; SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS A SER FELICES.
*      Polas veces nas que non buscamos a Deus, senón a nós mesmos e o noso propio egoísmo; CRISTO, QUE NON RENUNCIEMOS A SER FELICES.
*      Polas veces nas que facemos oídos xordos á voz de Deus que nos chama a través das necesidades, dores e incomprensións de quen temos ao lado; SEÑOR, QUE NON RENUNCIEMOS A SER FELICES.

OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN

Buscar a Deus. Así comeza a primeira lectura que temos escoitado hoxe. Pero non queda aí a frase da profecía de Sofonías, senón que nos abre unha perspectiva de como ha ser esa busca: desde a xustiza e a humildade. Si. Ben sabemos que hoxe se pronuncian estas palabras de maneira rápida e sen pensar no que significan. Sabemos tamén que, de tanto pronuncialas, podemos correr o risco de baleiralas de contido. Tampouco esquecemos que a forza de repetir unha afirmación, podemos correr o risco de convertela nunha especie de mantra que non diga nada; que sexa só como unha coraza detrás da que se esconden outros intereses. Pero ese non é o sentido que lle quere dar o profeta Sofonías. Para el, a busca de Deus pasa por unha concreción na vida de cada un/ha de nós, e só se somos capaces de poñerlle contidos e accións a esa busca entenderemos o que nos esixe e onde nos leva. Unha busca que non pode descubrirse nin percibirse se non é desde a xustiza; o comportamento igualitario, respectuoso e asentado na dignidade que todos compartimos e que de Deus temos recibido. Un comportamento xusto que fai que non primen os nosos intereses por riba dos dos demais. Aquí está a gran dificultade da busca de Deus. A todos nos tira máis o noso propio interese, inda que saibamos que moitas veces non é nin responsable, nin xusto nin respectuoso cos demais. A todos nos tira máis a nosa propia comodidade, sen importarnos como están os demais. A todos nos tira máis crear un “deus” á nosa medida: un “deus” de ritos, costumes e tradicións, sen que cuestione a nosa propia vida nin os nosos comportamentos cotiáns e habituais. O profeta aléntanos a buscar a Deus no actuar xusto e humilde, sen crernos mellores cós outros, sen desprezar a quen temos ao lado, sen mirarnos uns a outros como se foramos mellores ou máis importantes. Buscar a Deus é un reto para todos nós, pero tamén unha fermosa tarefa na que imos atopando sentido a canto facemos e a canto desexamos facer para dar contido e sentido a nosa vida.
E esa busca ten unha concreción, porque non é unha busca abstracta que non sabe nin onda nin a quen se dirixe: ás persoas. Aquelas que somos únicas, irrepetibles e inconfundibles. Aquelas que non somos algo, senón alguén. O alguén que provén da man de Deus e nos fai iguais e chamados a termar uns dos outros. Un alguén que nos fai inconfundibles, e que está por riba de calquera outro ser da creación, por bonito, tenro ou suxestivo que este sexa. Somos un alguén concreto que non nos confunde nin con unha árbore senlleira nin con un animal ao que lle teñamos moito cariño. Un alguén a quen coñecemos e chamamos polo seu nome: Pepe, Antonio, María, Esperanza... Entendemos logo por que rezabamos no salmo responsorial que son ditosos os que teñen espírito de pobres; é dicir, os que se esforzan, nos esforzamos, por pensar nas persoas desde a igualdade, e achegarnos a elas para acompañalas e deixarnos tamén acompañar por elas; para facer proxectos xuntos; para alentar e deixarnos alentar cando as esperanzas se truncan porque chega o fracaso. Se queremos, de verdade, ver a Deus, non temos que estar esperando que se nos apareza, senón que debemos abrir ben os ollos, para descubrilo en todo canto poidamos facer para que os que temos preto, ou mesmo os que estean lonxe, atopen o sorriso e o respecto que merecen por ser dos nosos, iguais e fillos de Deus.
Esta busca de Deus leva a que non pensemos que o imos atopar nin no prestixio nin no poder nin no recoñecemento dos que se cren sabios porque dominan calquera saber ou teñen recibido moitos premios e saen constantemente na televisión. Non. O encontro con Deus vai de embaixo a enriba, por iso ha ser un encontro de sinxeleza, humildade e sempre solidario para con que máis necesidades e tristuras teña, sinta e viva. É desde esta clave como mellor podemos entender entón as Benaventuranzas que acabamos de escoitar/proclamar no evanxeo. Seremos ditosos se somos capaces de cambiar o punto de mira á hora de ver as cousas. Seremos benaventurados/ditosos se non buscamos o que moitos pensan que dá a felicidade e o sentido da vida, senón se seguimos o camiño que este proxecto que Xesús nos propón, que pasa por: saber chorar con quen chora, buscar a xustiza alí onde alguén é tratado con desprezo, poñer misericordia cando vexamos que só hai orgullo e soberbia; construír paz no canto da violencia e o enfrontamento... En fin, esforzarmos de verdade en buscar a Deus. Porque nel sempre está a esperanza e o sentido da vida.

FRATERNIDADE ORANTE

Deus chámanos a ser ditosos a través do noso actuar, que busca a xustiza e recoñece ás persoas como iguais. Unidos nesta tarefa que El nos propón, rezamos dicindo:
QUE SEXAMOS DITOSOS FACENDO O BEN
Para que a Igrexa sexa unha Igrexa que busca que as persoas sexan ditosas ofrecéndolles acollida, solidariedade e corazón xeneroso que as alede e acompañe, OREMOS.
QUE SEXAMOS DITOSOS FACENDO O BEN
Para que nas nosas parroquias fomentemos o que une e nos fai estar ao lado de quen nos necesita, ofrecéndolle o noso tempo, a nosa palabra e a nosa axuda tamén material se a necesitan, OREMOS.
QUE SEXAMOS DITOSOS FACENDO O BEN
Para que nós, si, nós, os que estamos hoxe aquí compartindo e celebrando o domingo como o Día do Señor, o Día da Esperanza e da Vida, saiamos cheos da alegría e da forza que nos propón Xesús na súa palabra; e vaiamos concretándoa ao longo da semana, coa nosa maneira de comportarnos, testemuñando que é posible levar paz, misericordia, xustiza e tempo dedicado aos enfermos e débiles, se poñemos interese e esforzo da nosa parte, OREMOS.
QUE SEXAMOS DITOSOS FACENDO O BEN
Grazas, Señor, por alentar e acompañar canto hoxe compartimos na nosa oración comunitaria. P.X.N.S. Amén.

MIRADA ESPERANZADA

A Igrexa en todo o mundo, quere ser a Igrexa dos pobres, quere extraer toda a verdade contida nas benaventuranzas de Cristo e sobre todo nesta primeira: ”Benaventurados os pobres de espírito...”. Quere ensinar esa verdade; e quere poñela en practica, igual que Xesús viu facer e ensinar.   

                                      (X. Paulo II, Redemptoris missio 60)

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel