A REVOLUCIÓN DA TENRURA NUNHA IGREXA
EN SAÍDA CARA ÁS PERIFERIAS EXISTENCIAIS
Descarga o ficheiro
CANTO
GOZOSO
· ENTRADA: Déixate querer (Nº 61)
· ASPERSIÓN: A auga do Señor (Nº 124)
· LECTURAS: Canta, Aleluia (Nº 21)
· OFERTORIO: Señor Xesús, bendito sexas (Nº 52)
· COMUÑÓN: Ide e pregoade (Nº 55)
ESCOITA
ACTIVA
Xesús Resucitado vaise manifestando: na horta, no camiño, na casa...
Este domingo maniféstase nunha xuntanza de amigos (na comunidade), na noite
(que dá medo e tristura), no mar (que é perigoso), no traballo solidario (duro
e difícil), na fatiga de cada día (tantas veces aparentemente inútil), no medio
da frustración (tanto esforzo para nada)....
Porque o Señor é imprevisible. O mesmo aparece no norte que no sur, na
noite que no día, cando amañece e cando atardece, cando se reza e cando se
come, cando se descansa e cando se traballa, cando se goza e cando se sofre, na
agonía da Magdalena, no desencanto dos camiñantes de Emaús, nas bágoas de
Pedro, na carraxe de Saulo.... faise presente o Señor.
Tamén se fai presente na nosa vida, faise compañeiro de camiño. O
problema está en que ás veces non sabemos descubrir a súa presenza ao noso
carón. Pero é El quen nos envía, quen nos dá unha mensaxe, quen nos comunica a
forza, quen prepara a mesa cos nosos pobres peixes. Se sempre o tiveramos
presente... a nosa vida sería unha Pascua perpetua. Que esta celebración nos
axude a non esquecelo.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
(Aspersión)
· Aínda que ás
veces non nos esforzamos por recoñecerte nas cousas pequenas de cada día, e non
traballamos por facelas ben, SEÑOR, TI
SABES QUE TE QUERO.
· A pesares de
que nos deixamos levar da indiferenza, que nos afasta de Ti e dos irmáns, CRISTO, TI SABES QUE TE QUERO.
· Pese a que
moitas veces temos medo ou vergoña de manifestar a nosa fe, e somos capaces de
negarte para quedar ben, SEÑOR,
TI SABES QUE TE QUERO.
OLLOS
ABERTOS E PÉS NO CHAN
· Se hai unha
insistencia ao longo de todo o tempo de Pascua nos textos que iremos
proclamando, é a de ser testemuñas. As mulleres, os apóstolos, Paulo, as
primeiras comunidades ... foron testemuñas dunha profunda experiencia de Deus
que lles cambiou a vida: a uns de xeito radical, a outros pouco a pouco, pero o
caso foi que o acontecido con Xesús xa non volveu deixalos indiferentes.
Sentíronse interpelados a saír das súas comunidades para ir anunciar e
testemuñar que Deus era un Deus de vida e para a vida. Do mesmo xeito, hoxe
tamén nós estamos chamad@s a saír do noso individualismo, da nosa apatía, da
nosa propia comodidade ás periferias que precisan da luz do Evanxeo. A isto é
ao que se refire Francisco cando fala de “primerear”, de saír ao encontro,
buscando aos afastados e aos excluídos para sermos a súa voz.
· A iso é ao que
se refire Xesús cando nos di que temos que botar as redes ou apacentar. Mal
interpretada, esta invitación pode levarnos a caer nun proselitismo erróneo que
tantas veces unha boa parte da nosa Igrexa utilizou e mesmo utiliza e que tan malos
resultados lle deu e lle está dando. Botar as redes para que o Señor as encha
significa achegarse, confiad@s en que El camiña connosco, a todas as persoas
para ofrecerlle o que somos e o que temos, o noso esforzo e a nosa axuda para
ir construíndo entre todos comunidade, Igrexa, Reino… Pero ollo, non desde a
imposición ou desde a obediencia cega, senón desde a invitación. Porque temos
que desenganarnos: no medio dunha sociedade que se esquece e mesmo ás veces
parece querer matar a Deus, a Igrexa, tod@s nós, seremos cribles se coas nosas
accións, coas nosas palabras, cos nosos xestos… nunha palabra, se, co noso
talante estamos dispost@s a ser testemuñas daquel que, o día de Xoves Santo que
tan fresco temos na nosa vida, nos invitou a pasar polo mundo coma El: facendo
o ben, é dicir, acompañando, esperanzando, colaborando. Polo tanto non se trata
de berrar moito, de dicir palabras fermosas, de laiarse de que outro tempo
pasado foi mellor… Trátase máis ben de mirar cara adiante co optimismo e coa
ledicia de sabérmonos querid@s e agarimad@s por un Deus que é amor e que nos
invita a facelo presente no mundo sendo, coa nosa vida, homes e mulleres
sementadores de esperanza e de ilusión. Porque, con qué criterio predicamos a
Deus e non acompañamos aos nosos irmáns e irmás cando sofren?. A fe, malia que
lle pese a demasiados, non é só cuestión de culto, de templo, de sancristía,
senón que tamén ten unha dimensión social que en demasiadas ocasións
esquecemos, porque compromete a nosa vida a xornada completa. Certamente é
importante non faltar á celebración do domingo, orar diante do Santísimo, rezar
o rosario… pero non é menos importante non explotar ás viúvas cobrando
estipendios inxustos, dar conta dos cartos da comunidade, acompañar a quen
sofre a perda dun ser querido, alentar a quen se sente precisado do noso tempo,
do noso sorriso, da nosa man.... Iso tamén forma parte da vida de fe. E esas
son as redes que se nos invitan a botar hoxe: a rede da cercanía, do diálogo,
da escoita, do agarimo, da xustiza, da compaña....
· Así
é como daremos razón da nosa esperanza: se temos sempre presente que non
podemos disociar a vida e a fe, o que cremos do noso actuar, o que rezamos do
que facemos… Non temos a posesión absoluta da verdade, temos que confiar na
xente, dar oportunidades… coma fai Xesús hoxe con Pedro. A pesares de telo
negado tres veces, hoxe o Señor volve darlle unha nova oportunidade. Que nós
tamén, nesta nova oportunidade que se nos abre co tempo pascual, saibamos facer
presente ao Resucitado ao noso redor dende as redes evanxélicas.
RENOVACIÓN
PROMESAS BAUTISMAIS
(Propoñemos facer a
renovación das promesas bautismais durante todos os domingos da Pascua. A poder
ser, farémola desde a fonte bautismal)
Renovemos agora persoal e comunitariamente esta fe que
hoxe celebramos cheos de esperanza e vida:
·
Estades dipost@s a loitar contra o mal
que nos fai infelices e nos pecha no egoísmo?. Si, estou dispost@.
·
Estades dispost@s a non
deixarvos levar de canto nos aparta de Deus e fire aos irmáns?. Si, estou
dispost@.
·
Estades dispost@s a que no voso corazón
non aniñen a cobiza, a insolidariedade e a envexa?. Si, estou
dispost@.
·
Credes en Deus Pai e amigo da vida, que puxo
nas nosas mans o mundo que el creou?. Si, creo.
· Credes en Xesús, o seu Fillo, que naceu de Santa María, pasou polo mundo
facendo o ben, e que no seu amor e fidelidade entregou a súa vida para abrirnos
a nós o camiño da resurrección?. Si, creo.
· Credes na forza
e presenza do Espírito Santo, na Igrexa comunidade de fe
e vida, na comuñón dos santos, no perdón e na resurrección que nos levará a
gozar para sempre da presenza de Deus?. Si, creo.
Pai, que esta fe que acabamos de proclamar e
confesar sexa sempre para nós alento e esperanza no camiño da nosa vida.
P.X.N.S. Amén.
FRATERNIDADE
ORANTE
Señor, Ti chámasnos a ser auga que refresque e luz
que alumee a escuridade dun mundo deshumanizado, por iso che dicimos:
QUE A REDE DA
TENRURA ENVOLVA A NOSA VIDA
Pola Igrexa, para que sexa sempre unha Igrexa en
saída que primeree, se involucre, acompañe, frutifique e festexe, OREMOS
QUE A REDE DA
TENRURA ENVOLVA A NOSA VIDA
Polas nosas comunidades, para que para que sempre
botemos as nosas redes para favorecer a todas aquelas persoas que nesta vida
foron situadas nun lugar escuro e apartado da sociedade, OREMOS.
QUE A REDE DA
TENRURA ENVOLVA A NOSA VIDA
Por cada un e cada unha de nós, para que sempre
vaiamos pola vida coma Xesús cos ollos, a boca e os oídos ben abertos,
dispost@s a denunciar a invisibilidade, a utilización, o descarte e a opresión
que sofren moitos irmáns e irmás, OREMOS.
QUE A REDE DA
TENRURA ENVOLVA A NOSA VIDA
Grazas, Señor, porque nos invitas a utilizar as
redes da tenrura, da empatía e da misericordia para camiñar nun mundo que
precisa humanidade. PXNS. Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Señor, Ti sabes
que te queremos.
A pesares da nosa
soberbia e do noso orgullo,
dos nosos medos
e infidelidades,
do cansazo e do
abandono de tantos días,
da nosa cachola
de pedra.
A pesares de
que nos custa adiviñarte entre a xente,
a pesares do
torpes que somos para verte vestido de pobre,
A pesares das nosas
dúbidas de fe,
da nosa
esperanza vacilante,
do noso amor
posesivo,
A pesares das
bravuconadas dalgúns días,
da apatía e da
desgana doutros,
a pesares dos nosos
pés cansos,
das nosas mans sucias,
dos nosos
rostros desencaixados,
A pesares de
que nos custa querernos a nós mesmos,
a pesares de
que non sempre te entendemos,
a pesares das
liortas nas que nos metemos,
Querémoste,
Señor,
porque Ti nos
quixeches primeiro,
e non
renegaches de nós,
a pesares de
sermos chouchos e fráxiles.
Querémoste,
Señor,
porque sempre
confías nas posibilidades que temos de ser,
xunto contigo,
aquí, no noso
posto,
servidores
fraternos.
Comentarios