unha misericordia transformadora que se
deixa levar da man do amor que vai levedando na cotidianeidade da vida familiar
SINAL DE ADVENTO
CANTO GOZOSO
o ENTRADA: Volve Señor (Nº 90)
o
LECTURAS: Veña o teu reino (Nº 88)
o
OFERTORIO: Xesús chamado amigo (Nº 89)
o COMUÑÓN: Vén axiña visitarnos (Nº 86)
ESCOITA ACTIVA
Hoxe
comezamos o tempo de Advento. E como xa sabemos, é este un tempo de
preparación, renovación, cambio e espera. A espera da chegada de quen, nacendo
pobre e entre os pobres, pasou facendo o ben e acollendo. Querer acollelo en
cada un dos nosos corazóns e tamén nas nosas familias, suponnos o esforzo de
abrirnos á misericordia do perdón, á confianza e ao convencemento de que o nacemento
de Xesús non é unha data para o consumo, senón para o cambio de actitudes
persoais e o compromiso de non pasar indiferentes diante das situacións de dor
e tristura que vemos ao noso redor. Poñamos logo, sempre pero especialmente
neste tempo de Advento, a misericordia como guieiro que nos axude a chegar, de
xeito verdadeiramente gozoso, á celebración dun Nadal cristián que nos manteña
os ollos sempre abertos á esperanza.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
· Para que deixemos que a
misericordia transforme as nosas actitudes individualistas; SEÑOR, QUE TE ESPEREMOS CON GOZO.
· Para que saibamos perdoarnos
e corrixirnos con amor uns aos outros; CRISTO,
QUE TE ESPEREMOS CON GOZO.
· Para que traballemos nas
nosas familias por converter os silencios en diálogo e confianza; SEÑOR, QUE TE ESPEREMOS CON GOZO.
OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
· O profeta Xeremías dinos na
primeira lectura que fará abrollar un “retoño lexítimo” no que a xustiza e a
paz deixarán de ser só palabras para converterse en vida, en accións, en
maneiras e xeitos de facer as cousas. Este anuncio de Xeremías vai ir deixando
no pobo de Israel pegadas de esperanza e de sentido de que se necesitan uns aos
outros. A súa chegada fará que as cousas teñan outro horizonte, e que comece a
desenvolverse un xeito novo de facer as cousas, de asentalas para que os que
veñan despois poidan compartir esta mesma identidade no Deus que se fai “un de
nós para estar entre nós”. Nesta seguridade irá camiñando o pobo e, mesmo cando
se trabuque ou desvíe deste camiño, sentirá que debe retomalo e volver; non con
medo nin por castigo, senón para devolver todo o amor que a presenza de Deus
entre eles os levou a superar as desconfianzas e vencer a tentación do
individualismo. O Señor fala, si, pero con feitos. Tamén hoxe para nós. Deus vainos
falando para que descubramos que diante da violencia e da morte de inocentes,
El segue confiando no cambio de corazóns para que non sexa a vinganza, senón o
sabernos irmáns e iguais, o que mova o noso actuar...tamén contra o fanatismo e
os fanáticos da intolerancia. Porque, como poder esperar ao que vén traernos a
paz e a xustiza, se nós respondemos á violencia con violencia e vinganza? Vemos
logo que seguir este camiño non é doado; que a rutina acabará por baleiralo de
sentido, e fará do costume rito, e do rito simple repetición. Porén, o que nos
pide o profeta, por boca de quen fala Deus, é xustiza e paz. E esta non chegará
se non cambiamos, de verdade e sen retórica, os nosos corazóns. Estes son os
camiños aos que o salmo fai referencia, os camiños de Deus; que son camiños de
lealdade, camiños de amor, camiños de salvación. Unha salvación que só
poderemos experimentar facendo real o cambio no xeito de facer as cousas.
· Camiñar por estes camiños
supón entrar na xeira á que se refería Paulo na carta aos Tesalonicenses:
medrar no amor. Que doado é dicilo, e que difícil ilo facendo realidade! Pero
aquí temos o reto, a tarefa, o esforzo. Por iso necesitamos este tempo de
Advento. Non para que os lembre que falta pouco para Nadal, senón para que nos
deamos de conta da necesidade e da urxencia de revisarnos; porque debemos
deixar atrás comportamentos e maneiras de comportarnos que non só non producen
gozo nin esperanza, senón que nos van encorreando e secando como se foramos
esas uvas que quedan na videira logo da vendima e que non esperan máis que, no
tempo da poda as tiren ao chan. Porque ben sabemos que, se estamos encorreados,
non teremos nin a forza nin a dispoñibilidade para diante da dificultade poñer
esforzo, e diante do pesimismo, facer que vaia medrando a esperanza, e
conseguir facer crible o que vimos rezar e celebrar aquí.
· Estes gromos verdes non van
vir nin das grandes decisións económicas nin no cambio de caras nos parlamentos
e institucións do estado. Os gromos verdes virán da capacidade que teñamos de
camiñar na esperanza, de non deixarnos levar polo que se fixo sempre, de non
caer no costume nin a rutina de que toca a campá e imos. Parémonos logo e
pensemos: por que estou aquí? Que vou facer para que este tempo de Advento sexa
un tempo que o note e se note na miña vida? Que quero facer para que saibamos
erguer a cabeza e sentir a alegría e o orgullo de prepararnos para acoller a
quen nos trae non a angustia do derrotismo, senón a esperanza da misericordia
que cambia os nosos corazóns e fai posible que non teñamos nin medo nin vergoña
de mirarnos á cara uns aos outros? Non é a mala conciencia, senón o desexo en
superar o que nos separa e camiñar buscando o que nos une, o que nos fará
erguer a cabeza para descubrir que chegou o tempo da liberación.
FRATERNIDADE ORANTE
Este tempo de Advento quere
ser un tempo no que reforcemos o noso sentido comunitario da oración e a da fe
compartida, por iso xunt@s dicimos:
SEÑOR, QUE TOMEMOS EN SERIO
ESTE TEMPO DE ESPERA
v Para que todas as persoas que
conformamos a Igrexa nos esforcemos por facer deste tempo de Advento unha
experiencia de cambio e verdadeira conversión, OREMOS.
SEÑOR, QUE
TOMEMOS EN SERIO ESTE TEMPO DE ESPERA
v Para que nas nosas
comunidades cristiás; si, as que nos reunimos cada domingo para rezar e celebrar,
fagamos do Advento un tempo de superación das cousas que nos separan e
enfrontan, OREMOS.
SEÑOR, QUE
TOMEMOS EN SERIO ESTE TEMPO DE ESPERA
v Para que cada un de nós, nos
esforcemos por mirar ao interior e, con sinceridade, facer o esforzo de superar
as contradicións que descubrimos entre o que facemos e o querer ser seguidor/a
de Xesús, OREMOS.
SEÑOR, QUE
TOMEMOS EN SERIO ESTE TEMPO DE ESPERA
Axúdanos, Señor, a que este tempo de Advento renove a ilusión
dentro das nosas familias, para que o diálogo e a capacidade de escoita sexan
as pontes polas que camiñemos e desde as que superemos as nosas diferenzas. P.X.N.S.
Amén.
MIRADA ESPERANZADA
Hoxe invítasenos a comezar o
advento coma se fose a primeira vez.
Estamos tan afeitos a comezar o
advento coa indiferenza do “unha vez máis”.
Cuantos adventos viviches na túa
vida?
Mellor... cantos adventos
pasaches?.... porque vivilos é outro cantar.
Afacémonos ás cousas e todo nos
resulta xa coñecido, repetido, aburrido e sen interés.
Cada día parece un día máis; e a
dicir verdade, non é un día máis... é un día novo.
Hoxe non é coma onte, aínda que
o ceo siga anubado.
Hoxe non é coma onte, aínda que
teña que erguerme á mesma hora.
Hoxe non é coma onte; aínda que
teña que ir traballar ao mesmo sitio.
Hoxe non é coma onte, aínda que
almorce o mesmo ca onte.
Hoxe é hoxe.... e todo volve
comezar.
Este Advento pode parecer o do
ano pasado.
Pero non o é.
É novo.
E así temos que comezalo e
vivilo:
Coma se fose o primeiro advento
da nosa vida.
Coma se fose a primeira espera
de Nadal da nosa vida.
Coma se fose a primeira vez que
esperamos o nacemento de Cristo.
Coma se o Nadal que peta na
porte fose a primeira vez que nace Xesús.
Debemos esquecer os adventos
pasados e atrevernos a vivir este advento “coma se fose a primeira vez”,
porque:
“Levantádevos, erguede a
cabeza”.
Deus vén.
(Cáritas. Advento e Nadal
2015-16 pp. 11-12)
Comentarios