Xoves Santo 2015 B

Descarga o ficheiro

ESQUEMA

1) CANTO DE ENTRADA

2) ONDA TI NOSO PAI

3) ONDA TI QUE NOS LEVAS DA MAN

4) GLORIA

5) ORACIÓN COLECTA

6) PROCLAMACIÓN DA PALABRA

1ª Lectura: Ex 12,1-8.11-14

2ª Lectura: 1 Co 11,23.26.

Evanxeo: Xn 13,1-15

7) ONDA TI ACHEGÁMONOS CANSOS

8) CREDO

9) AXUNTÁMONOS PARA AGRADECERCHE

10) NOSO PAI

11) PAZ

12)COMUÑÓN

13) A LEDICIA DO DÍA QUE CAE

14) TRASLADO AO MONUMENTO

15)ALTARES: RETÍRANSE OS MANTEIS

NESTA TARDE DE VIDA E DE FESTA, ONDE O AMOR É CERNE, ROMPAMOS AS INERCIAS QUE ADORMECEN O NOSO CORAZÓN E FAGAMOS DA CELEBRACIÓN EXPERIENCIA NOVA E TRANSFORMADORA PARA A NOSA VIDA

NESTA TARDE DE VIDA E DE FESTA: A celebración é rica en contido, por iso consideramos que o único sinal podería ser, ben unha palagana con auga diante do altar, ben un pouco de fariña e un acio de uvas diante do monumento.

CANTO GOZOSO

ENTRADA: Onda Ti, noso Pai á tardiña

GLORIA

LECTURAS: O amor é o meirande/Xesús é Señor

OFERTORIO: Grazas, Señor, graciñas

SANTO

PAZ: Douvos un mandato novo

COMUÑÓN: Pan do ceo, pan de vida

ADORACIÓN SANTÍSIMO: Salve, Santo Sacramento

(Ao final da celebración sácanse os manteis e déixanse os altares nus, para concentrar todo no lugar a onde levamos a Eucaristía. Alí poñeremos o signo coresmal).

Onda ti noso pai á tardiña

Comezamos dicindo que nos poñemos na man do Señor. Que estamos onda El, que venceremos as nosas resistencias, e deixarémonos levar da man do Señor. De verdade estamos sendo sinceros? De verdade nos estamos dando conta do que cantabamos? De verdade que na nosa vida ímonos deixando levar da man de Deus? Hoxe é Xoves santo, e para nós os cristiáns é o día no que expresamos que o amor ten que ser a raíz da nosa vida en todo canto fagamos. Entendémolo? Quizais diremos que si; pero, vivímolo? Porque se non somos capaces de vivir os valores do seguimento de Xesús, de pouco ou nada nos vai valer que veñamos á celebración, que nos chamemos cristiáns ou que afirmemos que cremos en Deus. Pensemos en cal é o punto do noso camiño con Deus no que estamos, e esforcémonos por vivir con esperanza, que non con amargura nin rutina, que El quixera quedar con nós, para expresarnos o seu amor, a través dun xesto tan sinxelo aparentemente, pero tan profundo no seu sentido, como é un anaco de pan que poñemos sobre o altar e que logo compartimos.

É Xoves santo, vivámolo como nos invita Xesús a vivilo: desde o amor.

ONDA TI QUE NOS LEVAS DA MAN

· Por ternos soltado da túa man e ter perdido o norte da nosa vida, converténdonos en persoas inxustas e intolerantes, SEÑOR, PERDOA OS NOSOS ARROUTOS.

· Porque as nosas mans non teñen servido para agarimar, senón para romper a paz e crear situacións de violencia, CRISTO, PERDOA OS NOSOS ARROUTOS.

· Polas veces nas que non quixemos que o amor agromara nas relacións entre uns e outros, deixando que as malas palabras, as mentiras e a falta de respecto fosen os cimentos na maneira de relacionarnos entre nós, SEÑOR, PERDOA OS NOSOS ARROUTOS.

GLORIA

(Cantado)

LECTURAS

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DO ÉXODO

O Señor díxolles en Exipto a Moisés e a Aharón:

- "Teredes este mes polo primeiro dos meses, o mes principal de todo o ano. Dicídelle a toda a comunidade de Israel: No día dez deste mes que cada un busque un año por familia e por casa. Se a familia é moi pequena para comer o año enteiro, que se xunte co veciño máis próximo á súa casa, botando conta das persoas. O año será estimado conforme ao que cada un poida comer. O año será sen defecto, macho e dun ano. Pode ser o mesmo un año coma un cabrito. Gardarédelo ata o catorce deste mes e, entre lusco e fusco dese día, inmolarao a comunidade toda de Israel en asemblea. Colleredes o sangue e mollaredes con el as xambas e o lintel das casas nas que se vai comer. Comerdes a carne esa noite, asada no lume, con pan sen levedar e con verduras amargas.

Comerédelo deste xeito: a cintura cinguida, as sandalias nos pés, o caxato na man. Comerédelo ás presas, pois é a Pascua do Señor.

Esa noite pasarei eu por todo o Exipto e ferirei de morte todos os primoxénitos, desde os dos homes ata os do gando. Farei cumprida xustiza con todos os deuses de Exipto. Eu, o Señor. O sangue será o sinal das casas onde vós habitades. En vendo o sangue, pasarei sen me deter, e así, cando eu fira a Exipto, non vos tocará a vós a praga exterminadora.

Este día quedaravos na memoria e faredes nel festa ó Señor. Será festa de precepto por tódalas xeracións.

PALABRA DO SEÑOR

CANTO: O amor é o meirande

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA PRIMEIRA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO AOS CORINTIOS

Irmáns e irmás:

Eu recibín do Señor, e transmitinvos tamén a vós, que o Señor Xesús, na noite en que o entregaron, colleu pan e, despois de dar grazas, partiuno e dixo: "Isto é o meu corpo, que se entrega por vós; facede isto en lembranza miña". Do mesmo xeito, despois de cear, tomou a copa dicindo: "Esta copa é a Nova Alianza, no meu sangue; cada vez que a bebades, facédeo en lembranza miña".

Polo tanto, cada vez que comedes este pan e bebedes esta copa, anunciades a morte do Señor, ata que El volte.

PALABRA DO SEÑOR

CANTO: Xesús é Señor

PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO XOÁN

Antes da festa da Pascua, sabía Xesús que lle chegara a hora de pasar deste mundo para onda o Pai; e xa que amara ós seus que estaban no mundo, amounos ata a fin.

E mentres ceaban -xa o Satán lle movera o corazón a Xudas, o de Simón Iscariote, para que o entregase-, sabendo que o Pai lle puxera todo nas mans, e que saíra de Deus e ía onda Deus, ergueuse da mesa e deixou a túnica; e collendo unha toalla, cinguiuse con ela. Despois, botou auga nunha palangana e comezou a lavarlles os pés ós discípulos e a secárllelos coa toalla que levaba cinguida. Pero, cando chegou onda Simón Pedro, este díxolle:

- Señor, ¿vasme lavar os pés ti a min?

Xesús respondeulle:

- O que eu fago, ti non o entendes agora; halo comprender despois.

Pedro replicoulle:

- Ti non me lavarás os pés a min endexamais.

Xesús respondeulle:

- Se non te lavo, non terás parte comigo.

Exclamou Simón Pedro:

- Señor, daquela os pés, as mans e maila cabeza.

Dille Xesús:

- Quen se bañou, non precisa máis que lavar os pés, pois está todo limpo; e vós estades limpos, aínda que non todos.

Sabía quen o había de entregar: por iso dixo "non todos estades limpos".

Despois que Xesús lles lavou os pés e vestiu a súa túnica, sentou outra vez e preguntoulles:

-¿Comprendedes o que fixen convosco?. Vós chamádesme "Mestre" e "Señor" e dicides ben porque o son. Logo, se eu, o Señor e o Mestre, vos lavei os pés, tamén vós debedes lavarvos os pés uns a outros. Deivos así un exemplo, para que, coma eu fixen convosco, así fagades tamén vós.

PALABRA DO SEÑOR

ONDA TI ACHEGÁMONOS CANSOS

· O libro do Éxodo vai narrando como Israel é capaz de vencer as súas reticencias e medos para acabar poñéndose en camiño. Un camiño que non é sen rumbo, senón que ten horizonte. Saben cara onde van; pero tamén son conscientes das dificultades que van ir atopando: se antes, diante dos exipcios, non eran poucas, as que quedan por diante non van ser menos. A pesares disto toma a decisión que o vai marcar para sempre: Deus chámaos, eles responden. Os problemas virán cando desde dentro do propio pobo comecen as primeiras protestas, as críticas, a nostalxia da escravitude que deixaran atrás –que para algúns era mellor que o risco de ter que ir superando problemas e decepcións que ían aparecendo no camiño-. Verdade que non nos resulta estraño o que lle pasaba a Israel?. Tamén hoxe, sabendo cal é o noso horizonte, a nosa meta, segue a haber cristiáns que todo o critican, que non se conforman con nada, e piden volver á nostalxia dos tempos pasados; sen darse conta de que o que foi xa non volverá, e que as situacións da vida non se poden repetir; que o importante é mirar sempre cara adiante, porque alí está a meta. As dificultades e problemas cos que nos iremos atopando, inda que nos parezan grandes e irresolubles, acabarán por ser superados. Para isto o que necesitamos non son ritos, tradicións nin costumes, senón conviccións. E, moitas veces, estas son as que nos faltan aos cristiáns. Botamos en falta o pasado porque sabemos que non volverá, e custamos menos mirar atrás e pensar no que foi, que erguer a mirada e buscar o novo, a creatividade, o que entre todos podemos preparar para que cando chegue nos atope gozosos por gozalo e acollelo. Di o Papa Francisco que non podemos ser cristiáns burócratas nin quedos agardando que nada cambie, senón que a nosa fe e o seguimento de Xesús debe levarnos a arriscar. Sempre é moito máis gratificante arriscar, inda que te equivoques, que permanecer quieto e pasivo sen esforzarte en facer chegar o Evanxeo –Boa Nova– con modos, medios e maneiras tamén novos e comprensibles para os que nos vexan e escoiten.

· Para Paulo a resposta ao seguimento de Xesús pasa pola fidelidade ao profundo significado do xesto que nos deixou na Derradeira Cea: pan e viño bendicidos e ofrecidos para compartir. Como pasaba con Paulo, tampouco nós temos sido testemuñas directas do que alí ocorrera, pero ten chegado ata nós pola fidelidade na transmisión e custodia dun xesto que pon, para sempre, entre nós a Xesús. Non se foi, está! Segue na loita do día a día ao noso lado. A súa invitación a facer o mesmo no seu nome é a que nos vén reunindo cada domingo para celebrar e vivir comunitariamente que a súa presenza é motivo de esperanza para a acción. Xesús non di repetide isto individualmente, senón, “facede isto en memoria miña”, unha memoria que actualizamos xunt@s e que nos chama a facer desde a presenza, sinal de amor e entrega xenerosa a tódalas causas nas que a vida e dignidade das persoas se ve ferida ou ameazada. A Eucaristía quere ser ese “hospital de campaña” onde nos achegamos feridos buscando o bálsamo sandador da comunidade que acolle e acompaña; e non o cuartel de uniformidade no que todo se fai por rutina e desde o medo, e no que a obediencia escurece a confianza. Que, como fixo Paulo e nos chegou a nós a través do testemuño de tantos homes e mulleres nestes dous mil aos de vida da Igrexa, tamén nós saibamos transmitirllo aos que veñen detrás non o rito, de nada vale, senón a riqueza que este xesto, sinxelo en aparencia, significa: amor e presenza xenerosa e creativa.

· Os sinais son importantes, pero necesitan ser comprendidos no contexto desde o que se realizan. Para moitos hoxe, que a un lle laven os pés non ten moito significado. Nunha sociedade na que xorden negocios de todo tipo, non estraña que xurda un no que se laven os pés, logo de moito andar ou dunha xornada dura de traballo por un módico prezo. Porén, no tempo de Xesús este xesto tiña un profundo significado, expresaba a actitude de humildade, de abaixarse ata o último –os pés pisano todo, reciben o po, sudan...– para significar que o cumio da súa misión non estaba nin nos centros de poder, nin entre as clases altas e adiñeiradas. Tampouco no dominio e na posesión de persoas e riquezas; senón no servizo. Si, na capacidade de poñerse ao servizo dos que eran excluídos por parte dos que mandaban e tomaban decisións sobre as vidas dos demais, e dos que Xesús se ía apartando. E iso non era ben visto pola autoridade. Ao contrario, buscaban a quen facía tal cousa e acusábano de tolo e desequilibrado. Pero no fondo da acusación o que aparece é o medo ante a resposta que a maneira de actuar de Xesús, xunto coa capacidade de mover os corazóns das persoas a escoitalo e seguilo, xerando un clima de novidade e revolución pacífica, que puña moi nerviosos aos que mandaban. E naquel tempo non había internet, nin tampouco se facían dossiers para mandalos á prensa; e para nada se dispuña unha televisión na que poder acusar inda que fose sen probas, pero si en momento de máis audiencia –calumnia que algo queda-. Non, no tempo de Xesús non había nada diso, pero si o medo. Un medo que levou a que decidisen collelo e facelo desaparecer. Quen? os que mandaban, aqueles aos que Xesús lles parecía un atranco para poder seguir facendo o de sempre: aplastar aos máis pequenos e indefensos. Por iso non dubidan en buscar testemuñas falsas para acusalo. Verdade que, inda que outro contexto, todo isto hoxe nos resulta familiar? A resposta de Xesús é sempre a mesma: o amor e o servizo. Estas dúas son as claves que El nos deixou para estar e actuar no medio do mundo con criterio de seguimento da súa mensaxe. O demais virá por medio do momento histórico e cultural de cada tempo. Por iso non hai que terlles medo, porque o importante non son as mediacións, que pasan e se esquecen, senón os principios e as conviccións. E esta tarde o gran principio e convicción segue a ser o mesmo que estaba tamén presente naquela cea: amade e servide. Tod@s, sen excepción nin clase.

AXUNTÁMONOS PARA AGRADECERCHE

Xoves Santo, Xoves do amor, a solidariedade e o servizo. Tres valores fundamentais na vida dos que nos chamamos cristiáns. Fagamos deles estrada pola que camiñar, e unámonos para dicirlle ao Señor: