Ir al contenido principal

22 Domingo TO A



POR QUE, INDA QUE NOS DIGAMOS CRISTIÁNS, SEGUIMOS LAMENTÁNDONOS? BOTEMOS FÓRA CANTO NOS FAI DESCONFIAR DE DEUS E COMECEMOS A CONSTRUÍR A VIDA SEN CONVERTER A DEUS NA BANCA QUE NOS DÁ RENDIBILIDADE
ESCOITA ACTIVA

Estamos tan afeitos a escoitar moitas veces as mesmas cousas que acabamos por crelas sen esforzarnos por discernir, reflexionar ou contrastar. E isto lévanos a facernos crédulos diante do que máis insistencia pon á hora de dicir as cousas. Porén, Deus ten outro xeito de ver a realidade e de invitarnos a seguila. Para El o importante non é canto podemos gañar co que facemos, senón como podemos ser mellores persoas e máis felices. Verdade que a diferenza é clara?. Pois nin Xeremías nin Pedro, dos que hoxe nos falan os textos que imos proclamar, o entenderon. Eles estaban noutras cousas, namentres o Deus Pai en Xesús buscaba abrir novos camiños cos que seguir cara adiante, sen ter que dar sempre voltas e máis voltas á vida convertida en redonda. Preguntémonos, tamén nós, con quen queremos estar.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
Porque apostamos moito polo efémero, e esquecemos o que é importante: o que nos humaniza e outorga felicidade; SEÑOR, QUE NON CONVERTAMOS A VIDA EN CANSAZO.
Para que non nos deixemos engaiolar polos que só pretenden enganarnos e sacar de nós interese; CRISTO, QUE NON CONVERTAMOS A VIDA EN CANSAZO.
Porque nos sobra boa vontade, e nos faltan esforzo e constancia; SEÑOR, QUE NON CONVERTAMOS A VIDA EN CANSAZO.
 
PALABRA ENRAIZADA
Os medos de Xeremías, xunto con todas as súas inseguridades aparecen na lectura que acabamos de escoitar. Non era capaz de entrar polo vieiro que Deus fora abrindo ao longo do tempo a través do testemuño dos que acolleran a súa Alianza –“serei o voso Deus, seredes o meu pobo”-. Por iso a palabra resultáballe dura e esixente, ata tal punto que fai o posible por rexeitala. A súa debilidade acaba por levalo a confundir o importante co efémero, co secundario, con aquilo que non debe incidir en nós para marcarnos e influírnos á hora de buscar horizontes e sentido a canto facemos. E do mesmo xeito que lle pasaba a Xeremías, tamén nos pasa a nós moitas veces: andamos desnortados. E ao perder o norte non é só que confundamos as cousas, senón que xa non temos claro que é o que paga a pena e cal é o camiño que debemos seguir para acadalo. E aquí temos, todos nós, o gran reto neste momento no que a sociedade avanza moi ás presas e sen ser consciente da necesidade de tempo para reflexionar, discernir, diferenciar e valorar o que é irrenunciable daquilo que non paga a pena porque nin nos aporta nada nin nos axuda a tomar conciencia da situación na que nos atopamos. Crer, abrirse á trascendencia, recoñecer que o materialismo é recorrente –cansiño- e volve unha e outra vez sobre o mesmo; pero que non avanza, é unha opción que temos que tomar nós. Ninguén o pode facer usurpando a nosa liberdade. E sen ter que botarlle as culpas a outro, de nós vai depender ser protagonistas da nosa vida ou simples “palmeiros” do que outros fan e deciden, de maneira paternalista ou autoritaria, por nós. Non deixemos logo que ninguén nos secuestre o don máis grande que temos: a liberdade. Porque a Palabra de Deus nunca pode ser oprobio, senón liberación.

Nela é onde atopamos a mellor de todas as fontes: a fonte que nos aporta a auga que vai facendo que a nosa secura se vaia atenuando. E... de que temos secura, poderiamos preguntarnos. Con só pararnos a pensar un pouco en como vivimos e no mundo que entre todos imos construíndo, iremos atopando a resposta. Temos secura de todas esas cousas que nos fan persoas tristes, amargadas, violentas, envexosas, egoístas, insolidarias... e cantas cousas máis que poderiamos enumerar e das que nós somos moitas veces responsables directos; e outras moitas indirectos ao mirar para outro lado, ou non querer afrontalas. Pois ben , de todas esas cousas nos vai curando a sede a Palabra de Deus que quere ser auga, acougo, paz, aceptación de nós mesmos, encontro, perdón, misericordia... liberación. Co salmista, con Israel cando se reunía para rezar este salmo, con tantas persoas que queren que a súa sede sexa atendida, tamén nós estamos chamados a ser vaso que leve a auga a quen necesita calmar a súa sede; pero tamén sabemos moi ben que non é posible facelo se primeiro non somos capaces de curar a nosa sede. Fagamos, logo, este esforzo para poder ser vaso solidario para os irmáns.

Facendo este esforzo, estaremos dando resposta á invitación que nos fai Xesús de seguilo. Só quen dedica tempo a preguntarse que busca e cales son os camiños a seguir para acadar iso que busca é capaz de entender a lóxica de Xesús, e de confrontala coa lóxica do efémero, do progreso sen límite ou do crecemento sen pensar na persoa, no ser humano de xeito integral. De que nos vale ter moito se iso é a custa de explotar aos demais, de sentírmonos solos, de deixar polo camiño sufrimento, morte ou violencia?. De que nos vale?. Se é para saír nos medios de comunicación, para que falen de nós, ou para que nos consideren importantes, non temos que pagar, por isto, un prezo demasiado alto?. Xesús achégase ao mundo con outros ollos, polo que a súa mirada é moi distinta. Chámanos a renunciar a nós mesmos –e todos sabemos que non é fácil...pero tampouco é retórica ou palabra recurso– para comezar a ver aos que están ao noso redor. Só así poderemos entendelo, e poñernos en camiño para seguilo. Queremos ser felices?.Velaí o camiño.
FRATERNIDADE ORANTE
Deus reúnenos neste día para calmar a nosa sede de tristura e desacougo coa auga da súa Palabra. Abramos o corazón para deixarnos enchoupar dela e digamos xunt@s:

QUE A TÚA AUGA REFRESQUE AS SECURAS DA NOSA VIDA

*        Para que entre tod@s conformemos unha Igrexa evanxélica e libre que nunca cale diante do que oprime e explota aos máis empobrecid@s, OREMOS.

QUE A TÚA AUGA REFRESQUE AS SECURAS DA NOSA VIDA

*        Para nunca cansemos nin nos desanimemos na tarefa de visitar aos enfermos, consolar aos tristes e compartir ou con quen non ten e necesita, OREMOS.

QUE A TÚA AUGA REFRESQUE AS SECURAS DA NOSA VIDA

*        Para que cando sintamos a secura da tristura, o desacougo, a preguiza ou a indiferenza busquemos sempre a fonte da túa auga que se fai presente nas persoas de corazón grande que nunca cansan, inda que ninguén valore o seu traballo, OREMOS.

QUE A TÚA AUGA REFRESQUE AS SECURAS DA NOSA VIDA

Señor, que esta oración que temos compartido esperte en nós o desexo de non deixar que a secura da nosa vida murche as nosas ilusións e proxectos. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
A Igrexa é unha comunidade difícil... é plural, heteroxénea, aberta, universal, ecuménica. Por iso é don do Señor: “pedímosche humildemente Pai, na mediación do teu Fillo, que o Espírito Santo nos congregue na unidade...”. E que nós non decaiamos na constante tarefa de orar, persoal e comunitariamente, para coller forzas que nos leven a comprometernos, ao lado de outras mans, outros corazóns, pero coas mesmas ilusións, que loitan e se entregan para poñer sorrisos nos ollos que están tristes e e paz nas vidas magoadas. Porque só así descubriremos a necesidade que temos de curar as chagas de tantos irmáns que se senten solos. Amén.
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Non vou so

LECTURAS: Déixate querer

OFERTORIO: Misioneiro

COMUÑÓN: Acharte presente na vida

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel