UN ADVENTO PARA CONSTRUÍR ESPERENZA
ABRINDO O CORAZÓN A QUEN CHEGA
SIGNO: Elaboraremos unha árbore en
cartolina (tamén pode ser unha árbore natural) na que iremos pendurando, cada
un dos domingos de Advento, un corazón tamén feito de cartolina. Dito corazón
ten unha pechadura que, ao abrirse, deixa ver dentro unha frase dos textos das
lecturas do día, que nos invita a deixar atrás canto nos fai insensibles e
ritualistas na nosa tarefa de levar á vida de cada día as esixencias do Evanxeo
de Xesús. Ao remate do Advento, poñeremos a árbore cos corazóns pendurados
nela, diante do nacemento. Este é un sinal de que estamos dispostos a que o
Deus que nace sexa estímulo e forza para non volver ao candado que nos encerra
e illa dos irmáns.
Neste primeiro domingo, a frase que
escollemos é: “Imos alegres á casa do Señor”.
PÓRTICO
Cando se comeza algo novo
sempre se xera un momento de ilusión, esperanza, ledicia, estímulo… Non sabemos
se seremos capaces de acadar o obxectivo proposto, se cansaremos antes de
rematar ou se conseguiremos manter as ganas e a tensión ao longo de todo o
proceso no que se vaia desenvolvendo esa acción. Algo así nos ocorre tamén co
tempo de Advento, pois se ben é verdade que todos os anos aparece no calendario
litúrxico como un tempo de preparación ao Nadal, non é menos certo que as nosas
actitudes, a nosa situación persoal ou a nosa vida de fe non son sempre as
mesmas. Nós cambiamos, e as experiencias que vivimos veñen marcadas por este
cambio. Iso quere dicirnos que inda que volvamos falar do Advento, a nosa vida
desde hai doce meses non é a mesma. Por iso volvemos atopar cunha invitación a
facer unha paradiña para revisar como foi este último ano da nosa existencia, e
de que xeito o noso actuar ten sido expresión de que Deus foi acollido no corazón
de cada un de nós. Deixemos, logo, que este tempo que nos abre o camiño do
Nadal sexa tempo de revisión, renovación e misericordia, no que nos preparemos
para acoller ao Señor acollendo aos irmáns que nos tendan a man e necesiten da
nosa presenza.
PERDÓN
û Por ter posto demasiados candados no noso corazón, que
nos foron facendo insensibles diante da tristura dos irmáns e das irmás, SEÑOR, QUE A CHAVE DO TEU AMOR ABRA O NOSO
CORAZÓN.û Por ter postos candados no noso corazón que nos levaron a darlle as costas á dor dos nosos irmáns e das nosas irmás, CRISTO, QUE A CHAVE DO TEU AMOR ABRA O NOSO CORAZÓN.
û Por ter posto candados no noso corazón que nos fixeron consentidores, co noso silencio, da inxustiza e a dor das persoas que temos ao noso lado, SEÑOR, QUE A CHAVE DO TEU AMOR ABRA O NOSO CORAZÓN.
REMUÍÑO
·
Empezar de novo nunca é tarde nin cansa: O salmo dinos que vimos ledos á casa do Señor. Á nosa
casa. Esta ledicia ten que movernos a facer deste tempo de Advento que hoxe
comezamos un tempo de vivencia profunda da fe e de preparación para o
acontecemento que cambiou a historia da salvación: o nacemento de Xesús. Cómo
non vai ser isto motivo de ledicia!. Cómo non ha movernos a deixar atrás todo
canto nos fai inseguros, infelices, rancorosos, preguiceiros!. Cómo non vai ser
motivo de alegría coller a man de quen nos alenta a camiñar por vieiros de
entendemento, colaboración, diálogo ou solidariedade!. Cómo non vai ser motivo
de ledicia dicirlle si a Aquel que non leva conta do que fixemos, senón que sae
ao noso encontro coa man sempre tendida e disposta a acoller!. Non cantamos,
por acaso, moitas veces que o achamos presente na vida e nos fiamos del sen
necesidade de velo?. Cómo, entón, non responder ao seu chamamento de facer
deste tempo de Advento un tempo de apertura do corazón a ser mellores e a
traballar por facer mellor o mundo no que vivimos: familia, parroquia, traballo
… A salvación chéganos con Xesús, abramos o candado do noso corazón para que
entre!!!!!!!!!!!!!!.
·
Recoñecer que tod@s podemos cambiar, é sinal de madurez: Para que esta chegada poida ser posible, necesitamos
poñer un pouco ou un moito de cada un de nós. Se non estamos dispostos a
cambiar, a deixar atrás todo canto sabemos que non nos fai mellores persoas nin
nos axuda a ser máis felices, é mellor que con sinceridade non sigamos cara
adiante, que o deixemos, porque Xesús pídenos cambio. Se non estamos dispostos
a dar ese paso, todo canto fagamos é baldío. E xa sabemos que o que non dá
froito acaba por cortarse para que non estorbe. Co comezo do Advento estamos
diante dunha nova oportunidade de facer as cousas doutro xeito, de romper
rutinas, de impedir que o costume marque e guíe a nosa vida. Fagamos destas
catro semanas un tempo de salvación, novidade e esperanza que mova e remova as
nosas vidas; que nos faga pensar un pouco en canto temos que ir deixando atrás
porque nos pesa demasiado. Porque, como ben di Xesús, non se avanza se non imos
lixeiros de equipaxe.
·
Deixarnos levar da man de quen nunca nosa falla, é sinal
de nada está perdido: Para que nada se
perda e a nosa docilidade non sexa sometemento nin escravitude, temos que estar
vixiantes. Vixiantes para que nada se nos cole e non faga retroceder. Xa non
podemos mirar atrás. O que era xa non é, e temos por diante un fermoso tempo no
que abrir todos os candados que pechan o noso corazón no egoísmo da inxustiza,
e nos impiden abrilo á solidariedade de quen tende a man para dicirnos: vén,
aquí estou contigo.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
No comezo do Advento, deixemos que a man de Deus abra o
candado do corazón que tantas veces nos ten impedido mostrarnos sensibles á dor
dos irmáns e dispostos a cambiar, e digamos:
SEÑOR, QUE DEIXEMOS ENCHOUPAR DE AMOR O CORAZÓN
*
Para
que neste tempo de Advento, saibamos descubrir que só sentíndonos Igrexa que recoñece
os seus erros e pide perdón por eles, acadaremos a renovación e a misericordia
de Deus, OREMOS.
SEÑOR, QUE DEIXEMOS ENCHOUPAR DE AMOR O CORAZÓN
* Para que estas catro semanas nos axuden a tomar
conciencia de que tamén na nosa parroquia e cos nosos veciños necesitamos
cambiar actitudes que nos fan insensibles e non nos deixan ver a necesidade que
os demais teñen de nós, OREMOS.
SEÑOR, QUE DEIXEMOS ENCHOUPAR DE AMOR O CORAZÓN
*
Para
que a nivel persoal aproveitemos o tempo de Advento para curar as feridas que
van deixando en nós o egoísmo, a cobiza, a preguiza e incapacidade de ser
sensibles e próximos á dor dos demais, OREMOS.
SEÑOR, QUE
DEIXEMOS ENCHOUPAR DE AMOR O CORAZÓN
Señor, que o
Advento sexa tempo que aproveitemos para curar as feridas que nos fan poñer
candados a nosa relación contigo e cos irmáns. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Somos mulleres e homes de
esperanza, por iso, queremos agradecerche, Señor, que sexas luz que vence á
tebra para iluminar o mundo coa túa presenza, unha presenza:
o
que nos invita a
camiñar na benaventuranza
o
que nos mostra a
grandeza de tant@s voluntari@s que dan o mellor das súas vidas para facer
felices a quen os necesita.
o
que nos chama a
vivir na grandeza da túa misericordia a través da entrega xenerosa, calada, e
sempre perseverante, de quen segue camiñando na esperanza a pesares dos
desacougos e dificultades da vida.
o
que nos fai
sentir familia unida non pola rutina e o enfrontamento, senón polo amor e a
axuda que nos prestamos uns aos outros.
o
que nos leva a
agradecer o traballo de tantas persoas que se ocupan e preocupan de nós, profesionais
dos diversos campos do mundo do traballo, que co seu esforzo nos van facendo a
vida máis doada e feliz.
o
Que non deixa que
a amargura, o desacougo e a desconfianza aniñen na nosa vida, senón que nos dá
ollos para ver, oídos para escoitar e corazón para seguir sementando no medio
do mundo folerpas de amor gratuíto, xusto, participativo e solidario. Amén
CANTOS
·
ENTRADA: Volve, Señor
·
LECTURAS: Veña o teu Reino
·
OFERTORIO: Na nosa terra
·
COMUÑÓN: Xesús chamado amigo
Comentarios