Ir al contenido principal

Domingo 17 TO C

FRONTE Á RENDIBILIDADE MATERIAL, CONFIANZA ORANTE E ACOLLEDORA

PÓRTICO
Todos nós somos fillos do tempo no que vivimos. Isto fai que vaiamos asumindo, mesmo inconscientemente, maneiras, formas e xeitos de entender a vida e de facer as cousas propias de cada tempo. E tan metidos no papel estamos que acabamos por non saber prezar a diferenza entre o que facemos persoalmente e o que facemos en conxunto. Vén ser algo así como que nos diluímos na masa, o que acaba facendo que nos confundamos e non saibamos distinguir a diferenza; o que nos identifica e nos fai únicos e inconfundibles. Consecuencia: ao final é o chamado pensamento único o que guía a nosa vida, empobrecéndonos e reducíndonos a ser todos iguais, a facer o mesmo e a actuar como se foramos máquinas, sen saber prezar a diferenza que nos aportan a cultura, a fala, os valores e a capacidade de ser reflexivos e críticos á hora de elaborar o noso pensamento.

Esta debilidade arrastra tamén a nosa vida de fe e as nosas conviccións. Como non está de moda ser crente, esixirse a vivir e crecer desde uns valores e unhas actitudes; como non está de moda vivir na gratuidade e na cercanía; como non está de moda admitir canto non é demostrable e rendible, todo canto fai referencia á fe: confianza, apertura á dimensión espiritual, gratuidade... non só non lle damos importancia, senón que o rexeitamos, mesmo ás veces de xeito totalitario e dogmático.

Que neste domingo no que Deus nos invita a valorar o sentido e a importancia da oración –confianza e gratuidade– tomemos conciencia de que non é no materialismo económico, senón na confianza agarimosa na que o ser humano crece, madura e atopa sentido e forza para a súa vida.

O PERDÓN
*        Porque moitas veces facemos oídos xordos á palabra que Deus nos achega a través do testemuño entregado de quen traballa pola xustiza e a igualdade, SEÑOR, ENSÍNANOS A ORAR.
*        Porque non buscamos na nosa vida tempiños de silencio e reflexión que nos axuden a crear un clima de oración e diálogo contigo, CRISTO, ENSÍNANOS A ORAR.
*        Porque na meirande parte das veces a nosa oración é un monólogo que contén algo parecido a listaxe da compra, e non un diálogo no que estamos dispost@s a escoitar a túa voz, que nos fala a través de tantas mediacións, SEÑOR, ENSÍNANOS A ORAR.
 

REMUÍÑO

  • A nosa voz ten que ser a voz de Deus. Mellor, debera ser a voz de Deus. Si, porque a través do que nós imos dicindo, se verdadeiramente tomamos en serio o ser crentes, tería que ir aparecendo no xeito de dicir, facer e desenvolver as nosas relacións duns cos outros, o que son os valores e as actitudes que van emanando da historia de amor que Deus, desde o comezo, quixo vivir connosco: a historia da salvación. Unha salvación que non se xoga nin nas nubes nin no ceo, senón no día a día no que nos imos atopando coas nosas ilusións, as esperanzas, os fracasos ou as tristuras. No día a día no que nos imos atopando con outras persoas –irmás– que viven situacións parellas ás nosas, e que tamén agradecen que nos paremos, as escoitemos, ou lles botemos unha man. Porque a través desta relación de reciprocidade é como podemos ir escoitando a voz do Deus que nos fala, nos urxe ao amor, e nos chama a desenvolver no noso andar cotián actitudes e comportamentos que alenten e fagan agromar e medrar a esperanza. Non unha esperanza palabra, recurso ou tópico, senón unha esperanza que fai que diante dos problemas e dificultades non nos veñamos abaixo; que nas situacións difíciles saibamos buscar axuda e afrontalas; que ante momentos nos que parece que non hai máis saída que o fracaso e a desesperación lle prestemos atención á voz de Deus que nos segue a falar desde a confianza e o realismo de que ás situacións hai que facerlle fronte sen medo, e non escapar delas. Coma o pobo de Israel, tamén nós necesitamos abrirnos a El e dicirlle con convicción profunda: “cando te invoquei, escoitáchesme”. Pero non podemos escoitalo se pechamos ollos e oídos ao que pasa ao noso redor. Descubramos a Deus no medio de problemas e dificultades, e unámonos na tarefa de loitar por superalos,

  • En Cristo é onde atopamos con toda a súa claridade esta confianza a modo de reciprocidade: de Deus para con nós, e de nós para con Deus. Nel reconstruímos canto a nosa preguiza, o noso egoísmo, o desencanto que tantas veces aflora na vida foi levándonos á tristura, o aburrimento, o desinterese por todo o que supoña esforzo e loita. Cristo non é un personaxe mitolóxico, tampouco un heroe de conto. Non. É un dos nosos, é coma nós. Asumiu a nosa condición humana e sufriu os problemas, as dores, -tamén as alegrías- dos que estaban ao seu redor. Pero non quedou aí, senón que nos tendeu unha ponte, pola que nos invita a pasar, para que a reconciliación, a misericordia, o perdón e o encontro sexan actitudes que poñamos en práctica e nos reencontren con quen nos tiñamos afastado. O seu amor aprémanos, a súa liberdade é a nosa, desde a súa luz vánsenos abrindo tamén a nós camiños de luz. Por iso non é o noso quedar na tristura, nin na dor nin tampouco converter o engano, a corrupción, a inxustiza, o asoballo... en luz. Non, todo isto nunca pode ser luz nin saír de Cristo. E se nós queremos ser os seus seguidores, xa sabemos por onde temos que camiñar: non cara á tebra, senón cara á luz. E só nel a podemos atopar. Aprendamos a acollela.

  • E só a acolleremos se adoptamos o mesmo rumbo ca El. O pedide e recibiredes, fainos caer na conta de que a oración non é un sensentido; tampouco unha perda de tempo, senón unha profunda experiencia de confianza, encontro e diálogo, sempre desde a vida, desde o que nos pasa, con aquel que é a razón da nosa esperanza. Non tentemos buscar a solución concreta aos nosos problemas, coma se Deus fose tan inxusto para amañar os meus e desatender os dos demais. Non. Busquemos atopar nel a forza desde a que abordar as situacións, non sempre doadas, que a vida vai pondo no noso camiño; e desde a nosa liberdade, sabendo que El é o caxato no que poder apoiarnos, avanzar para dar resposta, solución e tamén sentido á nosa realidade. Desde esta confianza temos que entender o pedide e darásevos ao que se refire Xesús.
 

ORACIÓN DA COMUNIDADE
Querendo deixarnos acoller por Ti, Señor, compartimos a nosa oración comunitaria dicindo:
GRAZAS POR ACOMPAÑARNOS, SEÑOR!
û  Noso Pai, oramos como Igrexa, que sempre disposta a que se faga a túa vontade, traballa arreo para liberar das súas cangas a todas as persoas que se senten atenazadas pola dor, a tristura, a desesperanza, o desamor, OREMOS.
GRAZAS POR ACOMPAÑARNOS, SEÑOR!
û  Noso Pai, oramos para que nos barrios, nas parroquias, no traballo e coa familia saibamos gozar do sentido da oración, e a convertamos nun diálogo sincero e cercano cos irmáns, que nos axude a achegarnos máis a Xesús, OREMOS.
GRAZAS POR ACOMPAÑARNOS, SEÑOR!
û  Noso Pai, oramos como seguidores e seguidoras túas, que queremos aprender a degustar o gozo da oración como diálogo fraterno e confiado contigo, e non a reduzamos a unha pura e simple rutina, OREMOS.
GRAZAS POR ACOMPAÑARNOS, SEÑOR!
Señor, que fagamos sempre do noso tempo de oración diálogo sincero e ledo de canto vivimos e compartimos. P.X.N.S. Amén.


PARA A REFLEXIÓN
Pai/Nai, poñémonos nas túas mans.
Fai de nós o que Ti queiras.
Sexa o que sexa dámosche as grazas.

Estamos dispost@s a todo e aceptamos todo
con tal de que a túa vontade se cumpra
en cada un e cada unha de nós
e en todas as criaturas.

Pai/Nai, non desexamos nada máis.
En Ti confiamos, e a Ti nos entregamos.
Facémolo con todo o amor do que somos capaces.

Amámoste, e precisamos darnos,
poñernos nas túas mans sen medida,
coa infinita confianza
de que Ti es o noso Pai/Nai. Amén.
 

CANTOS

ENTRADA: Camiñando pola vida
LECTURAS: Canta o sol
OFERTORIO: Na nosa terra
NOSO PAI: No camiño do amor/Pai do ceo, Ti que estás
COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel