Ir al contenido principal

6 domingo Pascua C

FRONTE Á RELIXIÓN DO MEDO, XESÚS OFRÉCENOS O AMOR DA RELIXIÓN

PÓRTICO

Unha vez máis a Palabra de Deus quere chamar a nosa atención para que non caiamos na vivencia dunha relixión do medo e da imposición, senón que nos invita e urxe a camiñar e vivir nunha relixión de liberdade, de paz, de amor. O Señor ponnos deberes, e a nós corresponde traballar para facelos ben, o que supón estar en actitude activa, e sempre á espreita de canto impida que a confianza, o respecto, o diálogo sincero e sosegado vaia dando froito na nosa relación cos demais. Especialmente con aqueles que pensan distinto a nós e non comparten o noso xeito de ver e facer as cousas. Que aprendamos de Xesús, para facer da nosa vida, non unha renuncia ao que son conviccións profundas, senón a, sen renunciar ao que cremos, saber poñer á persoa por riba de normas e imposicións. 

O PERDÓN

  • Porque nos sobra medo, e nos falta confianza, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á MISERICORDIA.
  • Porque lle damos consellos aos demais, pero somos incapaces de aplicárnolos a nós, CRISTO, QUE NOS ABRAMOS Á MISERICORDIA.
  • Porque a lei do funil, na que tantas veces camiñamos, afástanos da igualdade, o respecto e a solidariedade cara aos irmáns, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á MISERICORDIA.

REMUÍÑO

O medo, unha vez máis, volve aparecer no texto da primeira lectura. Pouco aprenderan de Xesús!. Non daban entendido que non era con ameazas, imposicións e exclusións como se tiña que desenvolver o seguimento ao que El os chamara. Por iso van a Xerusalén para dialogar –tod@s, non só un que mandase sobre os demais– sobre como tratar a aqueles primeiros cristiáns que non proviñan do xudaísmo. Cómo imporlle máis cargas cando para eles a mensaxe de Xesús era novidosa, creativa, liberadora?. Pero nada hai que un bo diálogo, con razóns e argumentos non con imposicións, non poida solucionar. E así o fan aqueles primeiros seguidores.Non lles importa cambiar a súa opinión, están abertos a acoller outras visións, non se encirran en manter o sempre foi así, aquí non se cambia nada, ou isto é así porque o digo eu. Non, dialogan, escóitanse, chegan a acordos e toman decisións. Canto temos que aprender!. Que importante é non esquecer a metodoloxía das primeiras comunidades!. Radicais, si, pero nunca pechados a escoitarse. Como fixera Xesús. Verdade que tamén nós temos campo aberto para facer o mesmo?. E non só no que se refire ao Papa, os bispos ou os curas, senón que non estaría mal que miraramos para cada un de nós, e nos decidiramos dunha vez por todas a abandonar actitudes prepotentes, sectarias ou clasistas, porque á fin e ao cabo moitas veces os segrares son os que máis impiden, protestan e atascan calquera cambio ou renovación que se queira levar a cabo na Igrexa. Tan apegados estamos aos costumes e tan despegados da mensaxe de Xesús?. Repasemos na nosa casa, con calma e reflexión, o texto do libro dos Feitos dos Apóstolos que hoxe lemos como primeira lectura. Seguro que tod@s nos vemos reflectidos nel; e seguro, tamén, que desde el poderemos aprender, descubrir e aplicar á nosa vida a metodoloxía que eles utilizaron para tomar unha decisión que non excluía a ninguén e posibilitaba que se acollese a quen chegaba de novas á fe de Xesús. A fe non é unha carga, senón unha experiencia de amor, de encontro, de fraternidade, e como consecuencia, de sentido da vida. As cargas poñémolas nós, non veñen “de serie”, por que nos empeñamos, uns e outros, en non querer entendelo?.
Só desde a universalidade de quen non identifica a fe cristiá –a mensaxe de Xesús– cunha cultura determinada, cuns costumes ou cunhas prácticas, podemos entender a oración do Salmo 66 onde se nos invita a loar a Deus. Porque a fe é universal, porque non é patrimonio duns poucos, porque non está pechada nin ao diálogo nin ao entendemento con tódalas persoas, quere ser sempre unha invitación a compartir calquera proxecto que teña como centro á persoa, ao ser humano sempre querido e agarimado por Deus. Por iso tamén nós, coma o salmista, podemos dicir convencid@s: “que te loen os pobos, que todos os pobos te loen”. Si, que te loen, tamén neste momento de dificultade e desespero, porque diante da adversidade vai xurdindo o mellor de cada unha das persoas, o tesouro que estaba agochado, e que mostra en forma de solidariedade, tempo compartido, axuda económica ou tempo entregado de balde ao servizo de quen o poida necesitar. E iso só pode ser un agasallo de Deus, a quen loamos convencidos, por ter posto en nós esa semente que vai dando froitos que poñen alivio, consolo, sorriso e esperanza nas vidas de tantas persoas necesitadas. A mágoa é que tivo que vir esta crise galopante, para que cada un de nós fose capaz de sacar o mellor que levaba dentro de si para poñelo ao servizo da fraternidade que en Deus compartimos.
Para non decaer nesta tarefa, sentimos a presenza do Espírito. El será a forza, o compañeiro de camiño, o alento cando nos veñamos abaixo, a man amiga que tira de nós para que non afundamos. O Espírito Santo que Deus nos dá é quen nos fai caer na conta de que non é a violencia o camiño, senón que o camiño é a paz. Nela e desde ela vaise mostrando o verdadeiro amor, que non é paternalista, proteccionista ou acaparador, senón un amor en e na liberdade, que vai facendo que non nos sintamos solos. A paz que nos ofrece Xesús realízase desde o amor real, sinxelo e sincero, que vai posibilitando que nos encontremos cos irmáns que, camiñando coma nós, nos tenden a man para que a acollamos e non nos sintamos illad@s.

RENOVACIÓN DAS PROMESAS BAUTISMAIS

Renovamos agora as promesas que o día do noso bautismo fixeron por nós os nosos pais e padriños. Sentímonos comunidade viva que se reúne para escoitar a palabra, repartir o pan e renovar a súa esperanza. Por iso, pregúntovos:
  • Credes no Deus da luz e da auga, que ilumina o noso camiño, limpa canto nos luxa e renova a nosa confianza nel; que é Pai que nos agarima co seu amor, e nos acompaña coa súa presenza?. Si, creo.
  • Credes en Xesucristo, o seu Fillo, que, enviado polo Pai, pasou polo mundo facendo o ben, compartindo tristezas e ledicias, que se erixiu na voz dos sen voz, no defensor dos pobres e excluídos, e que desde o amor nos deixou as benaventuranzas como camiño a percorrer por cantos nos chamamos seguidores seus?. Si, creo.
  • Credes no Espírito Santo, fonte de vida e presenza viva que vai actuando na nosa vida, enfortecendo as nosas comunidades e invitándonos a non deixarnos levar da desgana e do derrotismo?. Si, creo.
  • Credes na Igrexa, comunidade nacida en Pentecostes e que ao longo de dous mil anos, non sen dificultades, e caendo moitas veces na escuridade, ten desenvolvido no medio do mundo a misión recibida de Xesús, que a envía a anunciar a súa Boa Nova, sendo a súa man, o seu corazón e a súa voz?. Si, creo.
  • Credes na esperanza da resurrección, que compartimos e actualizamos en cada celebración, facendo presenza viva de Deus entre nós, o Deus que nos invita a ser construtores do Reino, no aquí e agora do noso tempo, e nos abre á plenitude do encontro con El e para sempre, onde compartiremos en totalidade a esperanza que nos leva a vencer a morte?. Si, creo.
Pai, que esta fe que acabamos de proclamar e confesar sexa sempre para nós alento e esperanza no camiño da nosa vida. P.X.N.S. Amén.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Acompañamos a nosa oración comunitaria compartindo ilusións e esperanzas, e poñéndoas na man de Deus. Facémolo dicindo xunt@s:
SEÑOR, QUE SEMPRE CAMIÑEMOS NA CONFIANZA
* Que na Igrexa camiñemos sempre buscando linguaxes e formas que fagan posible presentar o evanxeo de xeito ledo, esperanzado e libre, e abandonemos ritos e costumes que valeron para outro tempo, pero que hoxe son antievanxélicos, OREMOS.
SEÑOR, QUE SEMPRE CAMIÑEMOS NA CONFIANZA
* Que construamos as nosas comunidades desde o testemuño de gratuidade e entrega ás persoas, especialmente aos maiores, aos enfermos, que hoxe temos presentes dun xeito especial, e a quen se sente desacougado, OREMOS.
SEÑOR, QUE SEMPRE CAMIÑEMOS NA CONFIANZA
* Que fagamos sempre o esforzo por converter a oración en diálogo sincero e confiado con Deus, abandonando fórmulas e ritos que nos levan a caer na rutina e a converten en simple repetición baleira de palabras, OREMOS.
SEÑOR, QUE SEMPRE CAMIÑEMOS NA CONFIANZA
* Hoxe queremos ter presentes na nosa oración dun xeito especial ás nosas nais, a todas as mulleres que están a levar adiante o coidado da vida, escoitando a voz do Señor e dando a luz unha sociedade nova, máis humana, máis xusta, máis fraterna. Por todas elas, para que o seu papel primordial na sociedade sempre sexa recoñecido, valorado e protexido, OREMOS.
SEÑOR, QUE SEMPRE CAMIÑEMOS NA CONFIANZA
Grazas, Señor, por ofrecernos este momento de oración comunitaria para compartir cos irmáns gozos e esperanzas, tristuras e angustias da nosa vida. P.X.N.S. Amén.

PARA A REFLEXIÓN

Xesús, bo samaritano,
que viviches aliviando o sufrimento
de quen atopabas no camiño,
como expresión da misericordia do Pai. 
 
O noso mundo arde en desexos de eternidade,
pero o camiño da vida é longo e ten moitas fochancas:
hai violencia, desgraza e desesperanza.
 
O noso mundo sofre.
Axúdanos a baixar ao fondo do corazón,
onde habitan as carencias
e se descobren as necesidades,
onde se escoita o berro da dor,
a voz de quen sofre e necesita.
 
Danos entrañas de misericordia, 
para que non deamos rodeos ante os que sofren
e saibamos camiñar cos ollos do corazón abertos
para axudar a quen precisa de nós.
 
Fainos, Señor, bos samaritanos 
para que o mundo descubra na nosa vida
o rostro misericordioso do Pai. Amén.
 

CANTOS 

· ENTRADA: Eu sei de quen me fiei
· LECTURAS: Benaventurados
· OFERTORIO: Xurdirá//Na nosa terra
· COMUÑÓN: Pan do ceo

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel