“A familia, na que se
reúnen distintas xeracións e se axudan mutuamente a
adquirir unha sabedoría máis plena e a conxugar
os dereitos das persoas coas outras esixencias
da vida social, constitúe o fundamento da
sociedade”. (G.S. 52)
FAGAMOS DAS NOSAS FAMILIAS VERDADEIRAS COMUNIDADES DE VIDA E
AMOR
PÓRTICO
A familia é o mellor
berce de Belén. Nunha familia naceu Xesús e en familia pasou a meirande parte
da súa vida. Na familia aprendeu a rezar, a ler, a traballar. Foi en familia
onde Xesús medrou en idade, sabedoría e graza, onde aprendeu a obedecer e a
servir. Pola súa banda, Xesús dignificou e santificou á familia, converténdoa en
algo sagrado.
Neste tempo de Nadal,
familiar por definición, xuntámonos nesta mañá para celebrar a festa da Sagrada
Familia. Pode ser este un bo momento
para que tod@s botemos unha ollada a como cada un e cada unha de nós imos
colaborando para que nas nosas familias se poida vivir o sentido cristián: se
nos queremos, se nos escoitamos, se somos capaces de crear un clima de respecto
e confianza... porque só se somos quen de vivir nas actitudes da familia de
Nazaret, poderemos levar con dignidade o nome de cristiáns.
O PERDÓN
ü Porque moitas veces esquecemos que formar parte dunha familia esixe de
nós esforzarnos por crear nela espírito de colaboración, participación e
servizo, SEÑOR, QUE SEXAMOS FAMILIA NO AMOR.
ü Porque moitas veces non poñemos da nosa parte esforzo para crear un clima
de entendemento e paz nas nosas familias, CRISTO,
QUE SEXAMOS FAMILIA NO AMOR.
ü Por non conseguir integrar a Deus no camiñar das
nosas familias, SEÑOR, QUE SEXAMOS FAMILIA NO
AMOR.
REMUÍÑO
O libro do Eclesiástico lémbranos
algo que moitas veces, na nosa sociedade opulenta e inhumana, esquecemos: sen respecto non é posible a educación.
Coa autoridade que Deus lles confía, os pais deben asumir a súa
responsabilidade de ser educadores. E no seu quefacer, ás veces deberán
contradicir os caprichos dos seus fillos (crían un fillo, non un porco) para
que aprendan o esforzo, o sacrificio, a renuncia, o dominio propio, a
confianza, a comunicación... o respecto, porque sen valores coma estes, a
convivencia familiar e social é moi difícil que se vaia construíndo. Na
familia, a vida créase, recíbese e faise medrar na colaboración, no servizo, na
superación, na comuñón, na axuda mutua, no compromiso, en compartir penas e
alegrías. Porque o amor é a enerxía máis
grande, o que une á familia, o máis esixente e gratificante. É a alma de
toda a familia. Non habería nin comunidade nin vida sen amor. Isto leva a poñer
ao outro por riba de todo, a dar e a darse. A familia é onde se ama sen buscar
ser amados, e tal e como nos lembra o Vaticano II da man da Constitución G.S., “a
familia é unha escola do máis rico humanismo” (G.S. 52).
Xesús naceu nunha familia e
renovouna, converteuna en sacramento, bendiciu o amor e converteuno en fonte de
comunidade e de vida. Que tamén nós, desde o noso ser membros dunha familia,
saibamos crecer nela con confianza, sabendo querernos e respectarnos nas
diferenzas, colaborando no que uns e outros necesiten e superando a tentación
de converter a familia nunha pensión. A familia de Nazaret buscou o
entendemento; que tamén nós saibamos facelo así e nos deixemos de discutir
sobre cuestións que nos fan perder o tempo e non responden aos dous valores sobre
os que temos que ir construíndo nas nosas familias: amor e capacidade de
comprensión. Deste xeito, con
normalidade e sen ningún tipo de estridencias nin extravagancias, aprendamos a
afrontar a vida de cada día, sabendo que haberá días bos e días non tan bos;
que haberá momentos de tensión e momentos de ledicia; que atoparemos situacións
nas que precisemos perdoar e outras nas que seremos nós os que teñamos que
pedir perdón, momentos nos que terán que arrouparnos e outros nos que seremos
nós os que arrouparemos aos outros. Nestas situacións que saibamos volver os
nosos ollos á familia de Nazaret. Ela tamén se sentiu estraña e soa en moitas
ocasións..., pero seguiu confiando naquel que sabían que non os ía deixar
solos. Fagamos nós o mesmo!!!!!!!!!!.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Oremos, irmáns, a
Deus, Pai e Nai de tod@s nós, e pidámoslle que escoite a oración da súa Igrexa
a favor de todas as familias. Digámoslle:
GARDA NO
TEU AMOR ÁS NOSAS FAMILIAS
Ø Pola Igrexa de Deus, luz das xentes, para que sexa a nai con brazos
abertos para acoller e perdoar a cantos, desde o amor, queren ser familia,
Oremos.
GARDA NO
TEU AMOR ÁS NOSAS FAMILIAS
Ø Por todos os membros do pobo de Deus, sempre comprometid@s en difundir a
mensaxe evanxélica de respecto a favor de toda vida: non nacid@s, explotad@s,
encarcerad@s, enferm@s da sida, sen teito, parad@s, vell@s, nen@s
escravizad@s... Oremos.
GARDA NO
TEU AMOR ÁS NOSAS FAMILIAS
Ø Por todas as
familias, especialmente polas que pasan dificultades económicas neste tempo de
crise, por aquelas que sofren a perda dun ser querido, polas que están a piques
de romperse, polas que non teñen a posibilidade de ter unha vida digna, OREMOS.
GARDA NO
TEU AMOR ÁS NOSAS FAMILIAS
Ø Por
tod@s nós para que non antepoñamos intereses económicos, sociais ou de
prestixio, ao que verdadeiramente importa nas familias: o amor e o respecto,
OREMOS.
GARDA NO
TEU AMOR ÁS NOSAS FAMILIAS
Escoita, Pai e Nai de
misericordia, as nosas súplicas, e axuda ás nosas familias, para que sexan
santuarios de amor, Igrexas domésticas e fogares que comparten coas persoas
necesitadas. P.X.N.S. Amén
PARA
A REFLEXIÓN
A familia é vitoria do si sobre a negativa.
A familia é vitoria da apertura sobre a cerrazón.A familia é vitoria da comuñón sobre a soidade.
A familia é vitoria da comunicación sobre o silencio.
A familia é vitoria do servizo sobre o señorío.
A familia é vitoria do respecto sobre o abuso.
A familia é vitoria da esperanza sobre o medo.
A familia é vitoria da vida sobre a morte.
A familia é vitoria do darse sobre a posesión.
A familia é vitoria das mans abertas e xuntas sobre as mans pechadas e crispadas.
(Cáritas.
Advento-Nadal 2012-13 Páx. 122)
CANTOS
ð
ENTRADA: Que ledicia a miñað LECTURAS: Eu soñei
ð OFERTORIO: Todos xuntos
ð COMUÑÓN: Grazas, Señor, graciñas
Comentarios