Ir al contenido principal

3 Advento C

A DEUS TAMÉN SE LLE REZA EN ZAPATILLAS. A DISIDENCIA FRONTE AOS PROFETAS DO “ESTILISMO”·

Pórtico

Nos anteriores domingos, ao falar do Concilio Vaticano II, quixemos presentar canto significaron os documentos sobre a Igrexa e sobre a Revelación. Diciamos que o recoñecernos como Pobo e a necesidade de alimentarnos da palabra de Deus eran dous aspectos fundamentais e relevantes para a nosa vida como cristiáns. Neste domingo queremos achegarnos ao documento no que o Concilio estuda e desenvolve o tema da liturxia, é dicir, todo canto supón, mostra e axuda a celebrar e expresar a fe de xeito que non só o entendamos, senón que tamén participemos. Diante dun quefacer litúrxico no que non eramos máis ca espectadores, o concilio insiste unha e outra vez na importancia de recoñecermos participantes do que celebramos. Non estamos para mirar, senón para unirnos como comunidade e facer da celebración expresión da vida. E isto non pode realizarse se non é sentíndonos comunidade que con gozo se reúne para expresar, celebrar e vivir a fe, sendo tod@s participantes e facendo da celebración un momento de vivencia persoal e comunitaria de canto sentimos e queremos agradecer e compartir con Deus. Logo de escoitar tantas veces que a Deus non se lle pode rezar en zapatillas, o concilio quere invitarnos a que descubramos que a forza e a importancia da oración non está nin nos zapatos nin no traxe, senón na disposición de cada un de nós a poñernos na man de Deus, e a facelo xunt@s. Por iso lembraremos a constitución sobre a Liturxia, a Sacrosanctum Concilium, onde entre outras cousas, se nos invita a rezar na lingua propia, a lingua que falamos na casa e cos veciños, porque esa tamén é a lingua que entende Deus.
Que a celebración que comezamos sexa a mellor expresión da invitación do concilio a facer da celebración litúrxica unha verdadeira mesa de irmandade.

Perdón

  • Porque moitas veces a nosa disposición a participar nas celebración litúrxicas é rutinaria e pouco comunitaria, SEÑOR, QUE A NOSA ORACIÓN NON CAIA NO INDIVIDUALISMO.
  • Porque o noso esforzo por escoitar, coñecer e poñer en práctica a Palabra proclamada nas celebracións é máis ben escaso, CRISTO, QUE A NOSA ORACIÓN NON CAIA NO INDIVIDUALISMO.
  • Porque inda que escoitamos e dicimos moitas veces a palabra participar, cústanos facer das nosas celebracións momentos de participación que enriquece e anima a nosa fe, SEÑOR, QUE A NOSA ORACIÓN NON CAIA NO INDIVIDUALISMO. 

Remuíño

Como nos di Sofonías, o Señor alédase en e con cada un de nós. E faino cunha ledicia que non é enganosa, que non busca a comenencia, senón a sinceridade. A ledicia que brota do fondo do que é e significa Deus: amor, sinceridade, franqueza, gozo, colaboración, entrega, xenerosidade... e que, na medida en que nós imos facendo nosas estas actitudes, El vai estendéndose por todo canto somos e facemos. Que gozo poder vivir e sentir esta presenza!. Unha presenza que pouco a pouco vai configurando a nosa vida e invitándonos a encher de todo canto nos axuda a descubrirnos con sensibilidade para ir facendo posible que o amor nin se reduza a unha palabra baleira de contido nin se identifique coa expresión, efémera, dun contacto puramente físico. Amar e sentirnos amados por Deus, é o celme da vida dun crente que non se pecha en si mesmo, senón que vai dando e facendo partícipes do amor de Deus aos demais. Por iso o gozo e a ledicia da que nos fala Sofonías. Por iso é tan grande o xúbilo que sentimos, e non podemos gardalo dentro de nós, necesitamos expandilo, anuncialo, compartilo ... solidarizalo. Esa é a nosa tarefa e o noso compromiso sempre, pero especialmente neste tempo de Advento.
Gritando con xúbilo, que non dando voces nin berrando, porque o xúbilo sae do profundo e vai avanzando en nós ata mostrársenos no brillo dos ollos, na expresión dos xesto, na modulación da voz... no latexar do corazón que nos invita a non caer na somnolencia do aburrimento e da desgana, Deus, que é Xubilo, quere aos que se chaman amigos seus xubilosos. E se a vida é a mellor praza para ilo manifestando, tamén necesitamos de pequenos espazos, de recunchos cheos de sinxeleza e agarimo para celebrar esta chamada que Deus nos fai. Un deles, que non o único, é a celebración. Unha celebración que ha ser preparada e participada por tod@s os que nela están, sen quedarnos ao marxe, sen estar nela como se fosemos simples espectadores dunha representación que alguén fai para aplacar as iras de Deus ou para abrandar o seu corazón. Non, a celebración ha ser nosa, de tod@s os que nela participamos. Por iso recalca o concilio o importante que é celebrar na lingua propia, a lingua que utilizamos na casa, cos amigos e veciños; a lingua, que sempre é vehículo de comunicación, ten que servirnos para falar, comunicarnos, dialogar ou dirixirnos a Deus. E que mellor que facelo naquela na que nos sentimos máis cómodos e na que podemos contar como mellor sabemos o que nos pasa, o que sentimos ou do que nos vemos necesitados. Conscientes disto, cantos participaron no concilio Vaticano II, invitan a deixar atrás o latín –lingua que os que participaban nas celebracións nin coñecían nin entendían– para comezar a utilizar o que se chaman as linguas vernáculas, é dicir, as linguas propias de cada lugar. Asemade, neste camiño de renovar a liturxia e de facela máis achegada á vida dos cristiáns, insisten na importancia da participación, porque non imos a un espectáculo, senón a participar dun encontro de oración e comunitario, no que cada un pon o mellor de si mesmo e rompe coa tentación de deixar que outros, por cartos ou oficio, o fagan no nome deles. E isto non se aprende nun día nin dun momento para outro. É necesario ir coñecendo e educándonos nesta chamada a facer das celebracións momentos de comuñón e participación. Corresponde a aqueles que acompañan e presiden as comunidades levar a cabo esta tarefa de educar e renovar a vida litúrxica. Unha vida litúrxica que non está nos ritos, por moi bonitos que sexan, senón en descubrir que é Cristo o centro da nosa vida de fe, non os ritos nin os costumes. A partires de aí, todo canto supoña resaltar esta centralidade de Cristo responderá non só ao que pide o concilio, senón, e é o máis importante, a ser máis fieis á súa invitación a seguilo. A fe é un seguimento, non unha angustia nin unha culpabilidade permanente, de aí a importancia dunha boa proclamación da palabra, a elección axeitada dos cantos, a oración comunitaria que exprese o que nos preocupa e o que necesitamos compartir; a sinxeleza dos ritos e a necesidade de que tod@s participemos como membros activos da Igrexa na celebración; o descubrimento do domingo como o día do Señor -e non como unha imposición normativa e chea de medo e culpabilidade-...., son tarefas que temos que coidar e promover.
Que mellor que revisar como cada un de nós ten acollido esta renovación que hai cincuenta anos invitaba a realizar o concilio, e que hoxe, cincuenta anos despois, segue sendo para moit@s unha invitación descoñecida. Como nos dicía Xoán Bautista no Evanxeo de hoxe: que facemos nós?. Busquemos sinceramente a resposta para dignificar a liturxia, renovar as celebracións e participar nesta preparación que cada vez nos achega máis ao Señor que vén, que xa está a petar na porta. Abrámoslla!

Oración da comunidade

Como nos di o concilio, é fundamental romper o individualismo da vida cristiá para comezar a camiñar na súa dimensión comunitaria. Respondamos a esta invitación, presentándolle ao Señor a nosa oración e dicindo xunt@s:
QUE PARTICIPEMOS CON GOZO NAS CELEBRACIÓNS
Para que respondendo á chamada do concilio, a Igrexa non esqueza nunca a importancia da participación dos segrares nas celebracións, para que estas sexan fonte e cume da túa presenza, Señor. OREMOS.
QUE PARTICIPEMOS CON GOZO NAS CELEBRACIÓNS
Para que nas nosas comunidades esteamos sempre dispost@s a colaborar e así conseguir unhas celebracións máis vivas, participativas e expresivas da dimensión comunitaria da fe, OREMOS.
QUE PARTICIPEMOS CON GOZO NAS CELEBRACIÓNS
Para que a nosa disposición a participar nas celebracións rompa a tentación de converternos en simples espectadores dun espectáculo que outros representan para e por nós, OREMOS.
QUE PARTICIPEMOS CON GOZO NAS CELEBRACIÓNS
Grazas, Señor, por invitarnos a tomar conciencia da importancia de que as celebracións litúrxicas sexan vivas, comprensibles e sinxelas, expresión do que vivimos cada día e queremos poñer nas túas mans. P.X.N.S. Amén.

Reflexión

(Lemos durante o momento da acción de grazas o esquema da S.C. Pode ser este texto ou un que adaptemos para tal fin )
A grandes liñas, este é o esquema da Constitución sobre a reforma da Liturxia:
1) Principios xerais para a reforma litúrxica: a importancia da liturxia na vida da Igrexa; como promover a educación litúrxica e a participación activa do clero e fieis; algúns criterios: combinar tradición e progreso, dar prioridade á Sagrada Escritura, ao comunitario, á participación activa.
2) Renovación da Eucaristía: simplificar os ritos, incrementar a lectura da Biblia.
3) Renovación doutros sacramentos e sacramentais. O catecumenado de adultos.
4) O ano litúrxico: importancia do domingo e das festas do Señor. Centralidade da parroquia.
5) Renovación da música relixiosa: o canto gregoriano e o canto popular.
6) Renovación da arte sagrada: máis beleza que suntuosidade.
En fin, aceptación dun calendario perpetuo, fixando a Pascua nun domingo determinado.

Cantos

  • ENTRADA: Pedras vivas
  • LECTURAS: Vén axiña visitarnos
  • OFERTORIO: Sede o sal
  • COMUÑÓN: Volve, Señor

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel