Ir al contenido principal

33 Domingo TO B

A FORZA DA COMUNIDADE TÉNDENOS A MAN ESPERANZADA QUE SUPERA TODA DESESPERANZA

PÓRTICO

Tod@s somos conscientes dos problemas e dificultades que a crise está a producir. Problemas que non son só ter perdido o traballo, a vivenda ou o coche, senón que todas esas situacións levan ao desmoroamento do sentido, do horizonte e da razón pola que vivir. É dicir, a unha crise existencial que vai socavando os alicerces sobre os que as persoas asentamos canto facemos e as relacións de uns para cos outros. Porque, se todo o que tanto nos custou xuntar, o perdemos nun momento..., que sentido ten seguir vivindo ou seguir esforzándose por acadar as cousas, se ao final todo ese esforzo se queda en nada?, preguntámonos moitas veces. Diante da dureza desta situación, dureza que día a día vai indo a máis, os cristiáns temos que tomar conciencia da importancia, como apoio e forza, que ten a comunidade da que formamos parte. Se non somos capaces de estar, en presenza, en colaboración e en axuda, ao lado de quen está a pasar por estas situacións, como podemos dicir que cremos en Deus, que rezamos ou que temos fe?; sabendo que ese Deus, unha e outra vez a través da súa palabra, fálanos do sentido da unión, a solidariedade, a axuda e o saber acompañar ás persoas.
Que a celebración de hoxe nos axude a reafirmar o sentido e o valor da pertenza á comunidade cristiá, para que coa axuda dos seus membros nos sintamos arroupados, e aprendamos tamén a arroupar, nestes momentos no que parece que non nos queda nada máis que desesperación.

Perdón

  • Para que non esquezamos nunca que o que hoxe sofren os demais, mañá podémolo sufrir nós, SEÑOR, TI ES O NOSO REFUXIO.
  • Para que non fagamos da fe un recurso que consuma tempo, pero non nos leva a preocuparnos dos irmáns, CRISTO, TI ES O NOSO REFUXIO.
  • Para que nos momentos de dificultade e desacougo saibamos buscar a axuda na man tendida que nos ofrece a comunidade, SEÑOR, TI ES O NOSO REFUXIO.

Remuíño

O texto do profeta Daniel que escoitamos como primeira lectura, ben poderíamos dicir que foi escrito para o noso tempo ou mesmo, no noso tempo. O tempo de angustia e dificultade do que fala, ben se parece a este momento, tamén cheo de angustia e dificultade. A pesares diso, hai unha invitación a non deixarse levar do desencanto e da desesperanza que sempre supoñen estas situacións. Se nos deixaramos ir, pouco sentido tería que fixeramos afirmación de Deus, ou confesaramos a fe nel, pois Deus é o contrario do derrotismo e do sensentido. Desde Deus, o destino de ninguén –e pensemos ben sobre esta afirmación- nunca está escrito nin formulado de antemán. El créanos libres e con capacidade de tomar decisións. Unhas veces estas serán acertadas, outras equivocadas; as veces serán inxustas e levarannos a poñernos contra del e dos demais; noutras moitas veces a xustiza da decisión supoñerá levar felicidade e realización persoal para nós e os irmáns. O gran reto dos seres humanos é facer da liberdade a columna desde a que maduremos, crezamos e non renunciemos a ser nunca nós mesmos, máis alá dos problemas, dificultades ou presións que sobre nós poidamos ter. É esa a liberdade, froito da experiencia que nos fai sabios e capaces de testemuñar coa vida a grandeza do ser humano que, confiando en Deus, non se pecha en si mesmo, senón que se abre, man tendida e aberta, a recoller e acompañar aos irm@ns que van quedando no camiño.
No Deus que nos creou libres sentímonos protexidos, queridos e agarimados, por iso tantas veces damos grazas por non estar sol@s. É verdade que na sociedade do efémero, do aquí e xa, do presentismo que perde a paciencia e cústalle dicir mañá e futuro, sentir á beira de cada un a presenza de Deus; o Deus que se axuda das mediacións de persoas e situacións para dicir aquí estou..., moit@s non son capaces de entender que El é agarimo, compaña, palabra, silencio, compromiso ou protección. A protección que non deixa que os medos e as inseguridades, inda que estean, nos dominen e impidan que aflore e se manifeste nas decisións e accións a liberdade. Nós, que si o temos experimentado como presenza na vida, e en moitas das situacións que temos vivido, si que podemos entender por que dicimos: protéxeme que me refuxio en ti. E podemos facelo porque só quen entende a Deus como amor e dando amor, non pode imaxinalo senón á carón e sempre a prol daque@s que máis quere: os seus fill@s.
Por iso, os cristiáns seguimos pensando que detrás da tebra sempre acaba saíndo o sol; que detrás das dificultades poden ir aparecendo pequenas esperanzas, que na medida que se van unindo ás dos demais, acaban conformando a esperanza que se converte en salvación e plenitude. A esperanza do Deus amor que se manifesta na súa totalidade en Xesús, de quen aprendemos e desde o que somos invitados a ir e anunciar, coa palabra e coa vida, que Deus é amor, que salva e non se deixa derrotar por moitas que sexan as dificultades e os problemas. Para un crente, e isto aprendémolo de Xesús, sempre hai unha raiola de esperanza que o fai confiar en que é posible saír do bache, por moi grande que sexa, porque a esperanza está nel e na confianza que nos dá. El, o fillo de Home, ofrécenos a experiencia de ter vencido escuridades e tribulacións. Mesmo na dificultade seguiu confiando en Deus. Esta é a chamada que nos fai: confianza. E a confianza en Deus fai que atopemos as mans solidarias dos irm@ns, nos que Deus se vai facendo presente.

Oración da comunidade

A oración é sempre unha chamada na que aprender a descubrir a presenza de Deus entre nós, na realidade da nosa vida sentindo a súa forza e o seu alento. Convencidos de que isto é verdade, dicimos xunt@s:
SEÑOR, EN TI POÑEMOS A NOSA ESPERANZA
Para que na Igrexa non perdamos nunca a sensibilidade que leva ao compromiso permanente de estar ao lado dos pobres e excluídos, tendéndolle a man e ofrecéndolle o noso tempo, OREMOS.
SEÑOR, EN TI POÑEMOS A NOSA ESPERANZA
Para que nas nosas parroquias esteamos sempre dispostos a non deixar que a soidade, o desespero e a indiferenza aniñen no corazón e nas relacións entre os veciñ@s, OREMOS.
SEÑOR, EN TI POÑEMOS A NOSA ESPERANZA
Para que teñamos os nosos sentidos sempre en alerta; unha alerta que nos leve a ser esperanza e presenza de Xesús onde a enfermidade, a dor, a perda de traballo ou a ruptura familiar se teñen instalado, OREMOS.
SEÑOR, EN TI POÑEMOS A NOSA ESPERANZA
Hoxe, no día da Igrexa diocesana queremos ter presente na nosa oración dun xeito especial a loita e o traballo de tantas persoas que son capaces de deixar atrás ansias de enriquecemento, poder, prestixio… pola causa do Reino. Para que sempre sexan para nós exemplo e testemuño, OREMOS
SEÑOR, EN TI POÑEMOS A NOSA ESPERANZA
Señor, unha vez máis chámasnos a espertar do soño de pensar que a fe é so un entretemento que nos fala do máis alá, para lembrarnos que non hai máis alá pleno se esquecemos o máis acá onde a dor, a enfermidade, a tristura e o fracaso na vida das persoas, esíxenos ser samaritanos da presenza e man tendida cara os irmáns. P.X.N.S. Amén.

PARA A REFLEXIÓN

El vén...
Non oíches os seus pasos silandeiros?
El vén, vén, vén sempre.

En cada intre, en cada idade.
Todos os días, todas as noites.
El vén, vén, vén sempre.
 
Cantei moitas cancións e de mil formas;
pero sempre dicían as súas notas:
El vén, vén, vén sempre.
 
Nos días fragrantes do soleado abril,
pola verea do bosque. 
 
Na escura anguria da choiva das noites de novembro,
sobre o carro atronador das nubes.
 
De pena en pena miña, 
son os seus pasos os que oprimen o meu corazón, 
e o dourado roce dos seus pes 
é o que fai brillar a miña alegría, 
porque El vén, vén, vén sempre. 
R. Tagore en Gritos y plegarias 244 

CANTOS

ENTRADA: Camiñando pola vida
LECTURAS: Cómo che cantarei?
OFERTORIO: Todos xuntos
COMUÑÓN: Déixate querer

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel