Ir al contenido principal

Domingo 21 TO B

SEÑOR, A QUEN IREMOS?. TI TES PALABRAS DE VIDA.
PÓRTICO
O Evanxeo volve lembrarnos que só o Señor ten palabras de vida; unha vida chea de sentido e forza; unha vida de loita e esperanza; unha vida de colaboración e de encontro solidario. Esta é a vida que os crentes atopamos en Xesús. Pero é en Xesús, e non debemos confundila nin co poder, as riquezas ou os pontificais afastados do que preocupa ás persoas; e moito menos a vida en Cristo se identifica co papa, os bispos ou os curas. A vida en Cristo ímola descubrindo no evanxeo, boa nova ofrecida para acoller e poñer en práctica alí onde esteamos os que nos chamamos crentes. Evitar perder este rumbo é a tarefa que fai que esteamos sempre en actitude receptiva e activa, sen deixar que a presenza da fe esmoreza porque non acabamos de enraizala para que o que cremos e vivimos camiñe polo mesmo vieiro, sen separación nin distancia.
O PERDÓN
*        Porque no eido da fe presumimos de que sabemos ben a teoría; pero non a levamos á práctica, SEÑOR QUE NON PERDAMOS O TEU GUIEIRO.
*        Porque non queremos entender que non é o mesmo servir que servirse dos demais, CRISTO, QUE NON PERDAMOS O TEU GUIEIRO.
*        Porque a nosa comodidade fai que xustifiquemos en nós o mesmo que criticamos nos demais, SEÑOR, QUE NON PERDAMOS O TEU GUIEIRO.
REMUÍÑO
  • O sentido de pobo está sempre marcado polo esforzo de camiñar xuntos, de unir, de prantexar tarefas e propostas en común. Por iso Xosué reúne ás tribos para compartir co pobo canto lles pasaba, afastando a tentación do individualismo, de ir cada un ao seu, do tan habitual entre nós: sálvese quen poida. Reunidos, comparte co pobo a súa inquedanza, á vez que fai unha sentida confesión de fe: “eu e a miña familia serviremos ao Señor”. Terémolo nós así de claro como Xosué?. Ou tamén somos dos que nos gusta nadar entre dúas ou máis augas, e buscamos xustificacións porque estamos cómodos adecuando a vivencia da fe á nosa comenencia, rebaixándoa das súas esixencias e caendo na mediocridade que non fai máis que producir baleiro en nós e conformidade para non achegarse aos que non ven en nós testemuño algún, senón beatería ritualista puramente externa e sen fondura algunha?. É Deus para nós todo, ou é que temos outros deuses que nos enchen o tempo, pero que dificilmente poden dar sentido á nosa vida?. Somos o suficientemente humildes como para descubrir a súa presenza no día a día da nosa vida?. Temos feito algunha vez o exercicio -tan reparador!- de pensar que tería sido a nosa vida sen a presenza de Deus?. Ou a planicie na que habitualmente vivimos fainos tan preguiceiros que mesmo nos impide preguntarnos sobre os porques e para que da nosa vida?. Verdadeiramente, Deus é o noso Deus?.
  • Como o pobo de Israel, tamén nos hoxe somos invitados a preguntarnos se é a Deus a quen loamos, na humildade e na ledicia; se é o que descubrimos cando traballamos e nos comportamos con xustiza, con capacidade de escoita, con sensibilidade e cercanía aos problemas e dificultades que as persoas máis achegadas están a sufrir. Reunirnos os domingos, dedicar este tempo a compartir e celebrar a fe non é unha cousas máis que facemos ao longo da semana, senón o momento privilexiado no que nos atopamos xuntos os que sabemos que Deus non só é importante na nosa vida, senón o cimento desde do que imos desenvolvendo todas e cada unha das nosas opcións e das decisións que debemos tomar, persoal ou comunitariamente, sobre aquelas cuestións nas que está en xogo o ser un non ser felices. E iso non o poderiamos facer, se como nos di Paulo, non somos ben guiados uns cos outros por respecto a Cristo.
  • De aí que as súas palabras, cando son acollidas con sinceridade, sen dobreces, sen buscar o que nos convén -que non se identifica moitas das veces nin co xusto nin co mellor-, non poden ser outra cousas mais ca espírito e vida. É dicir, alento, estímulo, forza, esperanza, sentido, guieiro... camiño de salvación e realización persoal. Claro que nos custa, dado o ritmo de vida que levamos e a pouca atención que prestamos á reflexión á hora de tomar decisións importantes na nosa vida. Porque, acostumamos a axudarnos da oración, da reflexión e meditación da palabra de Deus cando temos que tomar decisións que poden marcar presente e futuro?. Deixamos que esa Palabra vaia enchoupándonos para que sexa medio desde o que poder analizar, sen presas e con sinceridade, a vida e as diferentes vertentes que nela nos van aparecendo?. Ou mais ben somos dos que dicimos crer en Deus porque poñemos velas, pedimos misas, facemos promesas... pero nunca facéndonos as preguntas desde o corazón da Palabra de Deus; Palabra sempre viva e actual e que non pasa de moda. Tamén podemos actuar, como lle ocorría as veces aos discípulos, porque non lles conviña, xustificándonos e dicindo que como a aplicación desa Palabra á nosa vida é moi dura e difícil, buscamos vivir ao “meu xeito” no “cumpro e no minto”, é dicir: falar unha cousas e facer outra totalmente contraria, producindo unha bipolaridade coa que pretendemos enganarnos a nós mesmos e aos demais, pero dificilmente conseguiremos facelo con Deus. Si de verdade sabemos que as súas palabras son espírito e vida, comecemos, desde xa, a poñelas en práctica. Non esperemos máis.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
No nome do Señor reunímonos un domingo máis para agradecer a fe e compartir inquedanzas e necesidades. Facémolo dicindo:
QUE FAGAMOS DA TÚA PALABRA ESPÍRITO E VIDA
Pola Igrexa, para que saibamos sempre anunciar a Cristo sen manipular nin escurecer a súa mensaxe, Oremos.
QUE FAGAMOS DA TÚA PALABRA ESPÍRITO E VIDA
Por cantos decidimos libremente conformar as comunidades cristiás, para que nunca esquezamos que temos que ser testemuñas de Deus a través do que facemos e dicimos, Oremos.
QUE FAGAMOS DA TÚA PALABRA ESPÍRITO E VIDA
Para que, facendo vida a mensaxe de Xesús, nunca lle deamos as costas aos problemas e dificultades do noso mundo, e nos comprometamos, alí onde estamos, poñendo tempo e capacidade ao servizo de canto busque a xustiza, a dignidade e a igualdade das persoas, Oremos.
QUE FAGAMOS DA TÚA PALABRA ESPÍRITO E VIDA
Señor, porque nos chamas a facer da túa Palabra espírito e vida, queremos compartir contigo canto esforzo leve a mellorar o mundo e as condicións de vida dos que nel vivimos. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
O que verdadeiramente importa non se pode converter en mercancía. Cada vez son menos cousas, é verdade. Pero, por máis que haxa quen tamén fai negocio disto, para a xente máis normal o amor de verdade nin se vende nin se compra. A amizade atópase e gózase, pero no se posúe. A fe no se adquire a golpe de tarxeta. E o sentido da vida no se obtén nos grandes almacéns (todo o máis podes levar para a casa sucedáneos). A trampa da lóxica do ter é intentar converternos naquilo que adquirimos. Porque as cousas importantes vívense e deixan pegada aínda que se afasten; no son de usar e tirar. O esencial non é de temporada, e ás veces nin sequera se ve.
Deus; na miña vida non te podo consumir, como un produto de temporada. Estás, e basta. Estás cando me vai ben, e nas horas tristes. Cando me lembro de ti, e tamén cando te esquezo. Estás sempre.
CANTOS
ð  ENTRADA: Camiñando pola vida
ð  LECTURAS: As túas palabras, Señor, son espírito e vida
ð  OFERTORIO: Pregoeiro da túa paz
ð  COMUÑÓN: Acharte presente

Comentarios

Entradas populares de este blog

Domund 2023

Corazóns aquecidos, Pés no camiño Cantos Lecturas.-  Misioneiro serás  ( 115 ) Entrada.-  Como che cantarei  (8 ) Ofertorio.-  Recibe, Señor  ( 31 )  Comuñón.-   Acharte presente  ( 51 ) Mirada agradecida             A Xornada Mundial das Misións, que en España chamamos DOMUND, é o día no que a Igrexa reza dun xeito moi especial pola evanxelización no mundo e lémbranos que todas e todos estamos chamados a participar activamente na misión.        Oración e axuda solidaria forman unha unión inseparable, porque como crentes non podemos rezar sen comprometernos solidariamente coas nosas accións, pero tampouco podemos facer accións solidarias se non as facemos xurdir da oración persoal e comunitaria.        Neste día, e do mellor das maneiras, a Igrexa mostra a súa universalidade sen fronteiras para tender a man e poñer o corazón, desde a mirada de Deus, en tódalas persoas que, dun cabo ao outro do mundo, o precisen. Palabra de misericordia ·        Porque son moitas as veces nas que nos fa

2 Pascua 2023

A paz é  camiño  de  e speranza e resurrección   ( Pódese, ad libitum, facer a aspersión no momento penitencial) Cantos •  Entrada.-  Que ledicia miña ( Nº 4 ) •  Lecturas.-   Canta   Aleluia ( Nº 21 ) •  Ofertorio.-  Recibe Señor ( Nº 31 ) •  Comuñón.-  Gracias, Señor, graciñas ( Nº 50 )   Mirada agradecida   ​ O tempo de Pascua é tempo de testemuño e esperanza compartida. O primeiro, o testemuño, vano dando os seguidores e seguidoras de Xesús a medida que van vencendo os seus medos e comezan a saír e  compartir  coa veciñanza que Cristo vive; que a súa vida foi semente de vida nova e alegría que precisaban anunciar. E é  esperanza  porque esa alegría é froito da presenza, sempre alentadora, de Xesús na súa  cotidianeidade. Xesús non é o ausente ao que se lle recorda, ao contrario, é presenza viva que fai reactivar a aqueles e aquelas que o coñeceron e acompañaron . Deste xeito pouco a pouco  foron  vencendo medos e dúbidas; deste xeito, tamén nós recibimos tamén a invitación de ser h

Vixilia Pascual 2023

       1      5)     LITURXIA DA EUCARISTÍA  ð   OFERTORIO  ð   SANTO  ð   NOSO PAI  ð   PAZ  ð   COMUÑÓN  ð   MIRADA ESPERANZADA   ð   DESPEDIDA  ð     6)     CANTO GOZOSO •         Ao prender o lume : A Cristo cantamos (Nº 110)  •         Na procesión cara o templo : Amigos nas penas  •         Lecturas  o   1º Ergo os meus ollos cara aos montes (Nº 112)   o   2º Pai, Pai, póñome nas túas mans  o   3º As túas Palabras, Señor, son espírito e vida  o 4º Benaventurados (Nº 119)  o   Canta Aleluia (Nº 21)  •         Aspersión:  A auga do Señor (Nº 124) •         Ofertorio : Sementar, sementarei  •         Santo:  Santo es ti (Nº 39)  •         Noso Pai : No camiño do amor (Nº 43)  •         Comuñón : Grazas, Señor, graciñas (Nº 50)   •         Canto final á Virxe:  Boas noites (Nº 70)      P ORQUE A MORTE FOI VENCIDA ,  FAGAMOS QUE  AS BÁGOAS SE CONVERTAN EN SORRISOS   LUME DE QUENTURA E LUZ   Ao redor do lume, que nos ofrece luz e quentura, xuntámonos no nome do Señor para comezar a cel