Santiago Apostolo 2010

Confianza e servizo…o mellor camiño para vivir nesta Terra

Pórtico

Nesta mañá de domingo na que estamos xunt@s para celebrar a fe, é importante facer memoria de que a presenza de Xesús hoxe entre nós ábrenos a unha comuñón solidaria coa terra -é o día de Galicia- e coas súas xentes, todos e todas nós, os galeg@s. Ademais, este vintecinco de xullo é tamén ano de perdoanza e misericordia, ano de proxectos e ilusións, ano de esforzo e cansazo… ano no que sabemos que todo paga a pena cando ao final se acada a meta. E a nosa meta non é xeográfica, senón de convición, sentido e horizonte vital. A meta non é a cidade de Santiago, senón Cristo, bo camiño. Deixemos que Xesús sexa o caxato no que nos apoiemos ao longo das etapas da nosa vida.

Perdón

Por non acabar de poñernos no camiño que dá sentido á nosa vida, SEÑOR, ALENTA O NOSO CAMIÑO.
Porque moitas veces claudicamos diante do cansazo e as dificultades, renunciando a seguir camiñando, CRISTO, ALENTA O NOSO CAMIÑO.
Porque non acabamos de crer que Ti segues acompañándonos no camiño que cadaquén de nós imos facendo, SEÑOR, ALENTA O NOSO CAMIÑO.

Remuíño

Deus chama na porta da nosa casa cada día. Pero é esta unha chamada que nos vén moitas veces escondida en forma palabra para quen ten un problema de difícil solución, para quen os camiños da vida non acaban de endereitarse e todo parece saírlle torto, para quen vai descubrindo que sempre hai unha posibilidade real de solución e que non é o pragmatismo do gañador e do éxito fácil o camiño que máis e mellor nos pode encher... Son moitas e variadas as formas por medio das que Deus se nos vai presentando, o que necesitamos é estar ben atentos a descubrilo. Ollos, orellas, mans… tódolos nosos sentidos son invitados a poñerse en actitude de descubrir esa presenza de Deus na nosa vida. Claro que non é doado, que debemos poñer atención, superar medos e receos, aprender a confiar. Tamén nós teremos que deixar atrás pragmatismos, cálculos, poder… e deixarnos guiar pola chamada que a través de tantas persoas e situacións Deus nos fai cada día para que poidamos e saibamos descubrilo. Esta chamada hoxe preséntasenos aquí, en Galicia, na nosa Terra. En fidelidade á mensaxe de Xesús, e ao aire novo e fresco –que moitos queren enrarecer e esquecer– do concilio Vaticano II –que é a Constitucións Gaudium et spes senón un furacán de aire fresco e presenza do Espírito!– desde onde se nos invita a ser fieis aos homes e mulleres cos que cada día vivimos, gozando e sufrindo coas súas ledicias e dificultades. Como esquecer!. Como non loitar contra calquera intento de abafar a fe nunhas fórmulas ritualistas, frías e pouco dispostas a acoller e a expresar canto nos vai ocupando e preocupando!. É o día da nosa Terra, é o día de tod@s nós, é o día no que se nos invita aos crentes a vivir a fidelidade a Deus desde a fidelidade ao noso idioma, á nosa cultura, á nosa xente… Non facemos política, senón Evanxeo.

Coma cos Zebedeus, tamén a nós esta fidelidade vainos custar, mellor, nesta fidelidade, se nos vai esixir esforzo, renuncia, dispoñibilidade...auténtico e verdadeiro compromiso con todo aquilo que fai vida, ben sexa agradable ben sexa difícil. Pero úrxenos, aprémesenos a saber estar aí. Sen grandes palabras, pero con xestos sinceros e de mirada limpa. Non nos debe importar, non facemos as cousas para iso, se nos xuntamos moitos ou poucos, se saímos ou non na televisión, se falan ou non falan de nós os xornais… o que nos ha importar é que Cristo invítanos a descubrilo desde o aquí e agora de cada un e da súa xente. Non somos estraños, somos irmáns. Aprender a servir, a ser últimos, inda que morramos de ganas de ser primeiros; deixar atrás a tentación de converternos en trepadores de poder, prestixio ou renome, para poder ser servidores ha ser a folla de ruta de cada unha das nosas vidas. E servir non é unha palabra, senón unha actitude. Unha actitude que Xesús sempre foi capaz de vivir e transmitir, e que a nós nos toca agora acoller poñer en práctica. Sabemos que non é fácil, que vai esixirnos moito traballo, deixar atrás costumes, prácticas baleiras ou ansia de dominio e recoñecemento social. Pero pagará a pena, porque só así poderemos entender que beber o cáliz quere dicir que a fe é esixencia, compromiso, renuncia… e alegría solidaria. Poñámonos xa en camiño, non a Compostela, senón no da vida, e deixemos que Xesús sexa o caxato nas nosas canseiras e a luz cando todo pareza estar en tebras.

Oración da comunidade

Traemos agora ao altar as nosas inquedanzas para presentarllas de xeito comunitario a Xesús dicindo: