Eu son o que son
... na gratuidade
SIGNO:
Colocamos unha terceira cuncha de cartolina. A frase que destacamos é "CHAMAD@S A DAR FROITO".
PÓRTICO
"Castigo de Deus" é unha expresión que adoitamos escoitar cando sucede algunha traxedia. Pronunciar esta frase produce consolo aos que consideran que Deus é un xuíz severo que, con frialdade, examina a vida e as obras dos seus fieis, ditando sentencia condenatoria para os culpables. "Deus premia aos bos e castiga aos malos", dixéronnos desde pequen@s. Porén, esta afirmación non se corresponde cun Deus que parece calar as máis das veces diante da inxustiza, da dor e da opresión humana. Para algúns Deus non intervén sempre, senón que manda un recado de cando en vez, a modo de escarmento, para que esteamos á espreita. Deus pode cansar, díxosenos, ten paciencia ata un certo límite.
Pero ¿é este o rostro do Deus de Xesús?. A resposta é que non, que Deus non é partidario de escarmentos, senón que ten unha paciencia infinita. Ninguén debe utilizar a traxedia humana como mecanismo de xustificación propia.
Que esta celebración que agora comezamos, neste tempo de Coresma, nos axude a non tomar o nome de Deus en vano.
O PERDÓN
- Porque moitas veces o noso corazón é insensible e de pedra, e non escoita a tantos irmáns e irmás nosos que berran pedindo xustiza, SEÑOR, TÉNDENOS A TÚA MAN.
- Porque son demasiadas as ocasións nas que culpabilizamos a Deus do que en realidade é froito da noso egoísmo e da nosa incoherencia, CRISTO, TÉNDENOS A TÚA MAN.
- Por non esforzarnos en tender pontes de achegamento e colaboración aos que pensan distinto, pero senten paixón pola dignidade do ser humano, SEÑOR, TÉNDENOS A TÚA MAN.
REMUÍÑO
- Se a sociedade é inxusta, se na comunidade eclesial hai moito que corrixir, iso non lle afecta só aos políticos ou á xerarquía. A situación presente e o futuro dos grupos é responsabilidade de todas as persoas que os compoñen. É moi doado botar balóns fóra, autoenganarnos ou tranquilizar a nosa conciencia diluíndo a responsabilidade de cadaquén na masa. Un cristián ou unha cristiá nunca pode ser unha persoa resignada. Pero tan afeit@s estamos a escoitar frases como "se ocorre tal cousa será porque Deus o quixo así", "Deus está probando a súa fe", "o sufrimento é un castigo de Deus"... que non reparamos nas barbaridades (mesmo nas blasfemias) que encerran. O Deus que nos revelou Xesús de Nazaret non é un garda de tráfico que estea á espreita tratando de cazar infraccións para poñer despois un castigo, senón que ten máis que ver coa imaxe dunha persoa paciente que volve ano tras ano para ver se a figueira deu froito. A imaxe de Deus está retratada máis ben naquel pai bo que cada tarde se asomaba á fiestra esperando que, por fin, o fillo volvese, pero non para castigalo, senón para abrazalo e facer unha festa. O Deus de Israel sabe o que sucede e sente a dor dos homes e das mulleres de todos os tempos, de toda a historia, coma se fose propia. ¡Que lonxe está esta imaxe de Deus que nos achegan os textos bíblicos da que nós, coma Igrexa, segrares, relixios@s e sobre todo xerarquía, transmitimos ao noso redor.
- Por iso cómpre converterse e cambiar, dar froito; pero non desde o medo, o temor ou o castigo, senón desde o agradecemento de sabérmonos salvad@s e agarimad@s por un Deus que camiña ao noso lado e que mesmo no leva no seu colo. Converterse é cambiar, pasar dun xeito de vivir a outro. Non é botar un pouco de maquillaxe, senón que é un cambio radical, unha nova vida. Cando non nos convertemos, no noso mundo hai morte física pola violencia de xénero, polo fanatismo relixioso, pola supremacía da lei do máis forte... e tamén hai morte moral, porque os valores que imperan (o máis forte, o máis guapo, o máis rico, o máis fraco...) non nos fan nin máis humanos nin máis felices, senón que nos escravizan. Pero si somos capaces de converternos, de ser persoas adultas e coherente, todo será distinto, mellor, máis doado, máis positivo... e comezaremos a disfrutar antes da ledicia da vida, da fraternidade, da xustiza... ¿A que esperamos?. Poñámonos en camiño.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Con sinceridade de corazón, queremos, Señor, compartir as nosas preocupacións e ledicias, e facémolo dicindo:
GRAZAS POR COIDAR DE NÓS E POR QUERERNOS
- Pola Igrexa, para que non caia na tentación fácil de crer que ten ela toda a verdade, de que é perfecta, de que fóra dela non hai felicidade e así pouco a pouco se volva intransixente e tirana, OREMOS.
GRAZAS POR COIDAR DE NÓS E POR QUERERNOS
- Que @s que formamos parte das comunidades cristiás non nos deixemos levar da tentación de etiquetar ás persoas, separando entre boas -@s nos@s- e mal@s -@s outr@s-, senón que atendendo á Palabra de Xesús nos esforcemos cada día en unir, agarimar e escoitar a tod@s, sen facer distincións que separan e afastan,OREMOS.
GRAZAS POR COIDAR DE NÓS E POR QUERERNOS
- Por nós, que todas as semanas nos reunimos para compartir e vivir a túa Palabra, para que non nos deixemos levar da pasividade, da comodidade, da rutina, senón que saibamos descubrir que a fe celebrada e participada é acción de grazas polo vivido, e forza para o traballo en comunidade que temos por diante, OREMOS.
GRAZAS POR COIDAR DE NÓS E POR QUERERNOS
Grazas, Señor, por abrirnos os ollos e mostrarnos que non é nas falsas seguridades dos templos, senón nas dificultades da vida, onde temos que descubrirte e saber acompañar a cant@s se senten débiles e necesitad@s da nosa presenza. P.X.N.S. Amén.
REFLEXIÓN
Señor:
Non é a primeira vez que vés
e que a figueira mostra as súas follas arrogantes
-verdes, grandes, ásperas, sen froito-,
enganándote.
Sabes que ocupa un terreo fértil,
que suaches e cansaches coidándoa para que dera os mellores fillos.
E foi inútil.
E, aínda que tes ganas de cortala,
o teu corazón resístese.
Cavarás a súa terra, botaraslle esterco de novo…
Déixaa un pouco máis.
Déixanos un pouco máis.
Déixame un pouco máis, Señor, e cóidame.
CANTOS
- ENTRADA: Na noite escura
- LECTURAS: Arrepentido
- OFERTORIO: O Señor é o meu pastor
- COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos
Comentarios