Que os ciumes non afoguen a forza do Espírito
PÓRTICO
Cómo nos gusta ser espectadores, observadores, valorar as situacións desde fóra... e cánto nos custa implicarnos, responsabilizarnos e comprometernos. E non só iso, senón que somos especialistas en falar de todo e de tod@s, en opinar daquilo e disto, en xulgar sen coñecer... Nunha palabra, queremos nadar e gardar a roupa.
Pois ben, iso mesmo pásanos tamén na Igrexa. Moitas veces esquecemos que a Igrexa non son só o papa, os bispos, os curas e @s relixios@s, senón que a Igrexa constituímola tod@s @s bautizad@s. E co bautismo adquirimos uns compromisos (que os nosos pais e nais fixeron por cada un e cada unha de nós nun primeiro momento e que logo nós asumimos e personalizamos) que nos levan a ser actores na Igrexa, non só espectadores.
Basta xa de botar balóns fóra, cómpre mollarse, poñéndose a construír comunidade, parroquia, sociedade... Reino. Estamos chamad@s a ser xente con sal.
Que a celebración de hoxe nos poña no camiño de pensalo, rezalo e vivilo así.
O PERDÓN
- Porque moitas veces somos inxust@s coas persoas que tratamos, e non respectamos a dignidade que Deus pousou no seu corazón, SEÑOR, QUE OS CIUMES NON ENCOLLAN O NOSO CORAZÓN.
- Porque cando queremos conseguir algo para nós, para o noso proveito ou para os nosos, non temos medo a escatimar medios e persoas para acadalo, CRISTO, QUE OS CIUMES NON ENCOLLAN O NOSO CORAZÓN.
- Para que non sexamos nunca escándalo pola incoherencia entre a fe que confesamos e a vida que vivimos, SEÑOR, QUE OS CIUMES NON ENCOLLAN O NOSO CORAZÓN.
Remuíño
- Que fácil nos resulta poñer na nosa boca a palabra prohibir!. Si, que fácil. Porén, o texto da primeira lectura que hoxe vimos de proclamar volve insistir no feito de que non son as prohibicións as que fan que as cousas cambien ou deixen de facerse, senón as conviccións. É dicir, o estar convencido e a argumentación para mostralo é o que fai que as persoas pensen e consecuentemente vexan de cambiar. Se non é así, o medo creará resentimento e fará que as persoas non se manifesten tal e como son, senón como lle gustaría aos que mandan. Non caiamos nós nesa tentación. Non utilicemos o argumento da prohibición para explicar as cousas ou para que estas cambien. Esforcémonos por buscar razóns, aprendamos a explicar as cousas para que os demais as entendan. Sexamos quen de mostrar que o que facemos, o como o facemos e o por qué o facemos, teñen a súa orixe en que temos descuberto de que tras diso está a man de Deus. Un Deus que non impón, senón que expón e deixa que logo nós elixamos. Que aprendamos a seguir esta súa pedagoxía!.
- Porque o Espírito é o mesmo, cómpre saber recoñecelo nas persoas, nas accións, nos proxectos que non buscan excluír a ninguén. A dura sentencia "non é dos nosos", está na orixe de guetos, discriminacións e intolerancias. E nun mundo dividido e confundido, moitas veces os cristiáns e as cristiás esquecemos que temos unha mensaxe e unha tarefa: traballar pola unidade, loitar para erradicar canto divide e enfronta. O noso posto está en contra da desigualdade que divide a pobos en desenvolvidos e subdesenvolvidos, en traballar contra da inxustiza que explota e marxina, en denunciar todo aquilo que vai contra a dignidade da persoa segregando en clases, castes, cidadáns de primeira e de segunda, bos e malos. Isto quere dicir que deberiamos alegrarnos cando se traballa, desde outras instancias, a prol do Reino, que é xustiza e paz. Pero significa tamén que podemos e debemos sumar os nosos esforzos aos de todas as persoas de boa vontade, aínda que non compartan a nosa fe ou a expresen de xeito distinto. A fe non pode ser un pretexto para o separatismo ou a discriminación, senón que é forza de Deus para xuntar esforzos, valorando canto hai de auténtico nos demais. Non nos afoguemos, pois, en etiquetas e nomes: católico, ateo, ortodoxo, agnóstico.... vaiamos máis ao fondo para descubrir o fondo que hai en cada persoa. Se o Espírito é xeneroso, que nós non o encorsetemos no noso ríxido esquema.
- Pois este traballo de creatividade non o facemos en exclusiva. Nun mundo no que todo se compra e se vende, mesmo as persoas, os cristiáns estamos chamados a pór a gratuidade de Deus nas nosas relacións e no noso pensamento coma un dos valores fundamentais: promovendo relacións xustas nos traballos, acollendo e buscando solucións para tantas persoas faltas del. Non pode ser que aquel que se enriquece a costa dos demais, se dea golpes no peito e sexa o primeiro en ir a comulgar, ou dea leccións de compromiso dentro da Igrexa. Como di Santiago na súa carta, a voz dos explotados grita contra del. E tamén Xesús nos invita a non escandalizar coa nosa conduta, nin cos nosos feitos, porque moitas veces aos cristiáns bótasenos na cara que só estamos ao carón dos que máis teñen, sen cuestionar métodos nin feitos ilícitos de enriquecemento. Que esta celebración nos esperte do soño e nos faga unhas persoas atentas e activas.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
En demasiadas ocasións, o noso corazón vólvese de pedra e é incapaz de sentir o sufrimento de tantas persoas infelices. Porque queremos traballar para que nos axudes a cambiar de actitude, dicímosche:
QUE LLE FAGAMOS A VIDA AGRADABLE AOS DEMAIS
- Para que na Igrexa non sexan nunca criterios de evanxelización a envexa nin o ánimo de ocupar os primeiros postos, Oremos.
QUE LLE FAGAMOS A VIDA AGRADABLE AOS DEMAIS
- Para que as nosas comunidades se esforcen cada día en ser familia que sabe amar, axudar e propoñer camiños renovadores de vida de fe e solidariedade cara aos máis necesitados, Oremos.
QUE LLE FAGAMOS A VIDA AGRADABLE AOS DEMAIS
- Que nós, que nos xuntamos para escoitar a palabra, comer o pan e compartir a oración coa comunidade, non nos deixemos levar nin da rutina nin da descualificación cara aos irmáns, Oremos.
QUE LLE FAGAMOS A VIDA AGRADABLE AOS DEMAIS
Señor, axúdanos a esforzarnos cada día por facerlle a vida máis feliz a cantos comparten con nós a inquedanza por un mundo mellor, no que ninguén sexa excluído. PXNS. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Señor, son moitas as persoas que deixaron pegada en min,
moitas as que me axudaron a descubrirme,
a espertar , a cambiar e a enriquecerme.
Aquela persoa que, inesperada e oportuna, soubo escoitarme con comprensión.
Aquela que, aínda estando lonxe, sentín preto.
Aquela que, coa súa bondade, fíxome ser sinxelo.
Aquela que, corrixíndome con agarimo, esixiume camiñar.
Aquela que, experimentando a súa debilidade, fixo que me sentira pobre.
Aquela que, coa súa experiencia de gratuidade, abriume un mundo de relacións fraternais.
Aquela que, coa súa vida incansable, invitoume a loitar.
Aquela que, coa súa necesidade de min, fixo que me sentira único.
Aquela que se atreveu a dicirme: quérote.
Aquela que anunciou en min a boa nova de que Ti me queres.
Son o que son grazas a moitas persoas, pequenas e grandes, amigas e anónimas.
Déixame darche as grazas por elas, que me marcaron para sempre coa súa vida e frescura.
Déixame darche as grazas, cantarche e louvarte por todas elas, fillas túas, irmás miñas.
CANTOS
- ENTRADA: Vinde axiña
- LECTURAS: Todo canta
- OFERTORIO. O pouco que Deus nos dá
- COMUÑÓN. Sede o sal, sede a luz
Comentarios