DESCUBRILO NO COTIÁN: AÍ ESTÁ O MILAGRE
PÓRTICONo noso mundo estamos faltos de profetas, de persoas que coa súa vida e coa súa palabra, nos saquen do noso aburrimento, do noso tedio e da nosa mediocridade; profetas cheos de ilusión, de alegría de esperanza, que contaxien optimismo, que contaxien crenza na persoa, nas súas potencialidades, no valioso de cada quen; profetas que busquen unir e construír entre todos un mundo mellor.
Os cristiáns estamos chamados, por un lado, a escoitar e descubrir a eses profetas; pero tamén a ser nós profetas, a levar a voz do Señor a tod@s. Que esta celebración nos faga conscientes desta gran tarefa que temos nas nosas mans.
O PERDÓN
- Porque moitas veces dicimos e non facemos, embarcamos aos outros e nós quedamos en terra, SEÑOR, PERDOA POR ENDURECER O NOSO CORAZÓN.
- Polas veces nas que queremos ter sempre a razón e non escatimamos medios para conseguir os nosos obxectivos, aínda que sexa a costa dos demais, CRISTO, PERDOA POR ENDURECER O NOSO CORAZÓN.
- Porque moitas veces non somos capaces de poñernos na pel e na situación dos que están ao noso carón, SEÑOR, PERDOA POR ENDURECER O NOSO CORAZÓN.
Neste mundo desencantado e aburrido no que nada nin ninguén consegue chamar a nosa atención, neste mundo tan saturado de coñecementos e noticias no que prima o pragmatismo, o Evanxeo pasa sen pena nin gloria, porque a xente non conecta con el e non se asombra. Pero hai outras causas, porque tamén é posible que algúns sacerdotes ensinen coma os letrados e coma os rabinos e non coma Xesús. Eles ensinaban en Israel por oficio; e o seu era comentar a Lei e as tradicións dos maiores, ler o que estaba escrito e repetir o que eles aprenderan antes nas escolas, administrar as verdades e crenzas adquiridas, o que sempre se dixera. O seu maxisterio era conservador, legalista e ritualista; conservaban ben a letra; pero esquecían o espírito; e a letra sen espírito mata...mata tamén de aburrimento. Por iso, non asombraban a ninguén. E hoxe, non lles estará pasando o mesmo a moitos dos nosos sacerdotes, a tantos curas funcionarios como temos?. Porque desgraciadamente o que acabamos de dicir sona a aplena actualidade.
Porén, Xesús atraía moitedumes, porque non había discrepancia entre o que dicía e o que facía. No seu caso, falar con autoridade era todo o contrario a falar autoritariamente. Non sentaba cátedra, senón que daba testemuño. Por iso nós, que somos a súa Igrexa e dun xeito especial os encargados de “falar no nome de Deus”, debemos escoitar antes de falar; e debemos coidar moito de non dicir no nome de Deus o que non é a súa Palabra, senón que responde máis ben a intereses ocultos de algúns grupos de presión, de poder, ou do utilitarismo deste mundo que fai que esquezamos, tamén dentro da Igrexa, que a persoa é o centro do noso sentir, do noso pensar e do noso actuar.
Se queremos que o Evanxeo sexa nova leda e actual nas nosas vidas, que sexa tradición viva e vivificante e non simple doutrina enlatada e custodiada no depósito da ortodoxia, temos que ser profetas coa nosa vida. Aí estará a nosa autoridade. Estamos dispost@s?.
Oración da comunidade
Cando Xesús nos chama, faino para que sexamos felices. Poñamos entón, sen medo, a nosa vida nas súas mans, para que a alente e acompañe e digámoslle:
QUE A NOSA VIDA SEXA AUTÉNTICA
- Para que a Igrexa que tod@s nós formamos esperte do seu acomodamento e do seu medo a perder poder para madurar e dar testemuño con verdadeira autoridade, loitando contra as inxustizas, elevando a súa voz pol@s marxinad@s e oprimid@s, OREMOS.
QUE A NOSA VIDA SEXA AUTÉNTICA
- Polas nosas comunidades, para que polos camiños evanxélicos do diálogo e do perdón, da tolerancia e da colaboración, da unidade e do compartir sexamos quen de superar prexuízos e atrancos e cheguemos á verdadeira comuñón, OREMOS.
QUE A NOSA VIDA SEXA AUTÉNTICA
- Por nós, para que nos comprometamos a non facer do evanxeo algo teórico, senón o alento, a forza e a esperanza da nosa vida, e así sexamos testemuñas auténticas do que nos invitas a crer e vivir, OREMOS.
QUE A NOSA VIDA SEXA AUTÉNTICA
Grazas, Señor, por descubrirnos que o Evanxeo é vida e espírito e non un conxunto de normas de ortodoxia enlatadas e encorsetadas. PXNS. Amén.PARA A REFLEXIÓN
Señor, ante a oferta tentadora de diñeiro fácil,
do ter como primeira preocupación da vida,
dános clarividencia para descubrir os valores do Reino.
Os valores que duran e resisten ao desgaste do tempo inexorable;
e que non se devalúan como moeda fugaz,
que non resiste máis que flor dun día.
Dános, Señor, sabedoría para optar,
desde a pobreza, libre e voluntariamente escolleita,
polos valores do Reino que, coma a túa palabra, nunca pasan,
a pesares de que a terra perda a súa cortiza e o ceo se afunda.
Mantén o noso oído atento á túa palabra:
«Vende todo o que tes,
dáo aos pobres, ven e sígueme».
Que o noso afán de cada día sexa ser pobres
e estar cos pobres polo Reino.
O resto sabemos que nolo darás con fartura.
CANTOS
ENTRADA: Camiñando pola vida
LECTURAS: Escoita ti
OFERTORIO: Acharte presente
COMUÑÓN:Ti es o pan do ceo
Comentarios