Aplicar o sentido común, sen estridencias, no quefacer cotián
PÓRTICO
A festa de tódolos Santos, a festa dos sinxelos de corazón e vida, volve convocarnos unha vez máis para que fagamos memoria agradecida de tantas persoas, que sen saír nin na televisión nin nos demais medios de comunicación; sen facer da súa vida escaparate público nin un canto á extravagancia nin ao escándalo, quixeron e souberon facer das súas vidas verdadeiros cantos de fraternidade solidaria e xusta en favor de persoas, comunidades e países.
Que saibamos poñerlle rostro de cercanía, cariño e agradecemento, sempre, pero especialmente desde esta celebración que agora comezamos.
PERDÓN
- Alenta, Señor, a nosa vida para que non agromen nela nin a intolerancia nin a insolidariedade, SEÑOR, QUE CONSTRUAMOS FRATERNIDADE.
- Anima, Señor, o noso camiñar, para que aprendamos a parar a tender a nosa man diante da violencia e o a falta de amor, CRISTO, QUE CONSTRUAMOS FRATERNIDADE.
- Acompáñanos, Señor, coa túa presenza, para que saibamos descubrirte en cantos están necesitados de sorriso, acollida e agarimo,SEÑOR, QUE CONSTRUAMOS FRATERNIDADE.
REMUÍÑO
Benaventurados. Na festa dos amigos, sen exclusións de ningún tipo, de Xesús. É dicir, aqueles e aquelas que foron facendo que outr@s puideran acadar felicidade, alegría, xustiza...paz. Queremos darlle as grazas por ter sido para nós unha verdadeira fonte de vida co seu testemuño, á vez que volvemos reafirmar que a nosa é unha fe de esperanza, de vida, de ledicia, de auténtico compromiso solidario e xusto por facer do lugar onde esteamos un espazo onde ninguén se sinta á marxe. Por iso, coma Xesús, podemos dicir con forza e sen ningún tipo de complexo: benaventurados!, inda que non saian nos calendarios, non se lles saque en procesión, ou non tiremos foguetes. É a festa da sinxeleza, da constancia e da concreción de que é posible vivir a fe sen traumas, crispacións nin heroicidades.
Os que saben amar: Tódolos homes e mulleres que foron recibidos en Deus e por Deus son santos, "testemuñas" do humano. Así os celebra a igrexa católica, recordando aos que formaron parte da historia da súa salvación ao longo do tempo. Un tempo no que puxeron de manifesto que si, que é posible amar. Desde o amor, que é misteriosa fondura de humanidade, son para tod@s nós un signo do sentido da vida que nos entronca coas nosas raíces e nos fai sentir o orgullo de que o ser humano non está chamado a ser lobo para os outros, senón que tamén é posible, e a festa de hoxe o concreta, ser verdadeiro irmán.
Descubrindo a Deus no quefacer de cada día.Os santos son o signo da presenza e permanencia da vida de Xesús na historia. Para Xesús, santos eran basicamente os pobres excluídos. Son sinal da presenza de Deus. Os “irmáns de Xesús”, os máis pequenos, signo e presenza da santidade de Deus, Deus mesmo feito debilidade no camiño da vida. Para Paulo, santos, son todos os que acolleron a fe, os crentes,porque foron transformados polo bautismo, e convértense, convertémonos en signo de Cristo. E en facer visible isto coa vida consiste a nosa gran tarefa e o noso gran reto como crentes. Porque todos os cristiáns, sen distinción, polo amor de Deus que nos acolle e vincula coa súa vida en Cristo estamos chamados a vivir a nosa vida co compromiso de facer dela unha experiencia de amor.
Son Santos porque Deus ámaos, non porque eles realicen cousas extraordinarias.Os Santos son os portadores de vida, homes e mulleres que quixeron vivir, simplemente iso; que aceptaron a vida e espallárona, que beben do gozo da terra e que axudan a beber a outros, sabendo que a vida é don, agasallo que compartimos, todos, todas, no mundo. A eles recordámolos, por eles vivimos. Somos en gran parte aquilo que nos legaron os que viviron diante de nós: por iso recordámolos con agradecemento.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Na festa de toda a Igrexa, a festa de tódol@s persoas que souberon facer da súa vida un canto de amor compartido e solidario, poñámonos en actitude de agradecer a Deus o exemplo de tantas persoas que teñen sido para nós alento e estímulo, e digamos.
- Pola Igrexa, para que saiba ser sempre sementadora de proxectos que supoñan dignificación de persoas e compromiso radical en favor dos máis empobrecidos. Oremos.
Grazas polo testemuño de tanta xente boa
- Polas nosas comunidades parroquiais, para que saiban descubrir testemuños, calados sempre fraternos e xustos, de persoas que traballan a favor dos enfermos, pobres, maiores, solos ou mal vistos polos demais. Oremos
Grazas polo testemuño de tanta xente boa
- Por cantos hoxe estamos aquí celebrando a festa de tantas persoas anónimas que souberon facer do seu paso polo mundo un canto de solidariedade evanxélica, para que estando sempre presentes na nosa memoria, sexan para nós estímulo no seguimento de Xesús. Oremos
Grazas polo testemuño de tanta xente boa
Grazas, Señor, polo fermoso testemuño de tantas persoas que souberon poñer a súa vida ao servizo dos demais, sen exclusión nin marxinación de ningunha clase. P.X.N.S. Amén.
REFLEXIÓN
Foron pobres, con fe, sen amargura,
choraron cos que choran doloridos,
sufriron con aguante de abatidos:
En Deus atoparán vida e aventura.
Famentos de xustiza,
na procura do pan e dos dereitos do oprimido;
doéronse do pobre e do aflixido:
En Deus atoparán paixón segura.
Amaron moi a fondo e con limpeza,
optaron pola paz sinxelamente:
En Deus atoparán luz e beleza.
Sufriron da inxustiza a turba mente,
cristiáns de verba e feitos, dunha peza:
En Deus solecerán eternamente.Amén.
( Do himno das 1ªs Vésperas)
CANTOS
Entrada.- Benaventurados
Lecturas.- O Amor é o meirande dos bens que nos veñen
Ofertorio.- Deixade esta terra
Comuñón.- Grazas, Señor, graciñas
Comentarios