III DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO (CICLO C)
PÓRTICO
Que esta celebración que agora comezamos nos axude a identificarnos co proxecto liberador de Xesús, para así facelo vida en nós.
O PERDÓN
- Polas veces nas que en lugar de buscar a unión somos motivo de división, sementando discordia e buscando enfrontamentos dentro das nosas familias, cos nosos veciños, no noso traballo, na nosa parroquia, SEÑOR, DEVÓLVENOS A ILUSIÓN.
- Porque nos refuxiamos na comodidade e na autocompaixón fácil do “non sei” ou “non vallo” para evitar comprometer a nosa vida, CRISTO, DEVÓLVENOS A ILUSIÓN.
- Porque a novidade que es Ti non chega ao noso corazón, que segue sendo de pedra, SEÑOR, DEVÓLVENOS A ILUSIÓN.
REMUÍÑO
- O pobo de Israel quere reconstruír a súa esperanza despois da amarga experiencia do desterro en Babilonia. Pero esta reconstrucción só será posible dende a unidade, tendo en conta, ou mellor dito, poñendo en primeiro lugar aos máis febles, aos pequenos. Pasaron os anos, os séculos e tanto tempo despois do profeta, seguimos, máis que nunca, necesitad@s desta reconstrucción, dentro dun mundo dividido entre ricos e pobres, dentro dunha sociedade dividida entre dominadores e dominados, dentro dunhas comunidades divididas por vellas e rancias xenreiras, por estúpidas discusións ou por inútiles partidismos e protagonismos.
- Porque a verdade é que non damos entendido que con Xesús comeza este proceso de reconstrucción e recuperación do novo pobo, da Igrexa. Porque a liberación que propón Cristo é unha liberación total, que abrangue todas as dimensións da persoa. Deus non pode, e nós tampouco, ser neutral diante dun mundo dividido e desgarrado pola inxustiza. El trae a liberdade a un mundo no que tanto se fala dela, pero no que paradoxalmente cada vez son mías os deuses que nos encadean e tiranizan: o poder, a riqueza, o prestixio... Trae a luz para unhas persoas que, pode que saibamos e teñamos moito; pero que non sabemos vivir e valorar as cousas cotiás, sinxelas e pequenas. En definitiva, El trae VIDA, pero vida en abundancia.
- E nós, a que esperamos?. Hoxe, na nosa celebración, Xesús preséntanos o seu programa, que cada un e cada unha de nós, seguidores seus, debemos facer propio. Polo tanto non debemos vivir un cristianismo pasivo, senón que cómpre ir dando pasos firmes que xeren vida ao noso redor, que dean boas noticias, capaces de reconstruír e facer xermolar de novo a esperanza de que outro mundo é posible. O Espírito do Señor está sobre cada un e cada unha de nós, e fai que sexamos portadores desta Boa Nova: Deus quérete.
- E se é un o Espírito que anima a nosa vida, estamos chamad@s a traballar pola unidade dentro das nosas familias, das nosas comunidades, da nosa Igrexa. Cantas divisións, desencontros e enfrontamentos por mor dos nosos egoísmos e do noso afán de protagonismo!. ¿Cando nos decataremos, como nos lembra Paulo, de que todos nós somos membros do corpo de Cristo, iguais en importancia e que polo tanto non podemos atribuírnos a exclusividade?. Comecemos xa. Non perdamos máis tempo: tamén hoxe, coma nos tempos de Nehemías, é hora de reconstruír a comunidade na unidade e na liberdade.
Abramos o corazón a Deus, e confiémoslle a nosa vida, para que a acompañe coa súa presenza e o seu alento e digámoslle:
QUE SE CUMPRA EN NÓS A TÚA PALABRA
- Pola Igrexa, para que non peche as súas portas á chamada do Pai, unha chamada esixente, comprometedora, sólida, alegre, humanizante, e así dea exemplo ante o mundo de que as palabras do Pai se cumpren sempre e con forza na vida de tod@s, OREMOS.
QUE SE CUMPRA EN NÓS A TÚA PALABRA
- Polas nosas comunidades, para que de verdade tomemos conciencia de que somos parte dun mesmo corpo, e polo tanto é máis forte o que nos une que o que nos afasta, OREMOS.
- Por cada un e cada unha de nós, para que sexamos mensaxeir@s da Boa Nova para aqueles que están máis precisad@s da salvación de Deus: @s enferm@s, @s marxinad@s, @s parad@s, @s tristes, @s anciáns, @s que están solos..., OREMOS.
a xustiza,
a pesares da lei e do costume;
a pesares dos cartos e da esmola.
A humanidade,
para ser eu verdadeiro.
A liberdade,
para ser persoa.
E a pobreza
para ser libre.
A fe, cristiá,
para camiñar de noite,
e, sobre todo, para andar de día.
E, en todos casos, irmáns e irmás,
eu atéñome ao dito:
¡a esperanza!.
CANTOS
LECTURAS: A túa palabra
OFERTORIO: Recibe, Señor
COMUÑÓN: Eu soñei
Comentarios